Έλλειψη χρόνου ή έλλειψη ελπίδας..

  Μπροστά σε μια οθόνη, με λίγα κλικ, φορτώνονται gigabytes πληροφοριών στον εγκέφαλο. Να διαβάσεις ειδήσεις, να δεις κάποια σχόλια, να ενημερώσεις και να παρακολουθήσεις, στοιχειωδώς, τα κοινωνικά δίκτυα… ακούγοντας ενδεχομένως και μια ραδιοφωνική εκπομπή, επειδή δεν πρόλαβες να την ακούσεις το πρωί… να απαντήσεις στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο… φεύγει η νύχτα σιγά-σιγά. Κοιτάζω βιαστικά το αυριανό πρόγραμμα… φορτωμένο, σε λίγες ώρες θα φθάσουν οι εφημερίδες, κατά τη διάρκεια τής ημέρας πάλι ειδήσεις, δουλειά, τηλέφωνα, διαδίκτυο, πληροφορίες, πληροφορίες…

  Μπορεί να μην προλάβω να διαβάσω εφημερίδες, όπως συμβαίνει συχνά, και να ενημερωθώ πάλι από τις ιστοσελίδες τους. Στην οθόνη πάλι. (Την άλλη εβδομάδα έχω ένα ραντεβού με οφθαλμίατρο. Είναι φίλος μου. Το έχω ακυρώσει δύο φορές. Αυτή τη φορά δεν πρέπει να το αναβάλλω). Και δεν είναι μόνο η ανάγνωση ή οι ενέργειες μπροστά στην οθόνη, αλλά η επεξεργασία όλων αυτών που διαβάζω. Και κάθε φορά που συνωστίζονται τόσα πολλά στο μυαλό μου, (όταν τα διαθέσιμα bytes χωρητικότητας τού μυαλού εξαντλούνται), πατάω το κόκκινο x επάνω δεξιά και «ανοίγω» μια λευκή σελίδα για να γράψω. Όπως τώρα..

   Δε ξέρω τι θέλω να γράψω πρώτα. Ήταν μία άσχημη ημέρα. Ξέρω σίγουρα ότι θέλω να «αδειάσω» το μυαλό μου απ’ όσα διάβασα τις τελευταίες ώρες, για να είναι σε ετοιμότητα αύριο. (ή σήμερα; η νύχτα μπερδεύει..). Όχι να τα διαγράψω, αλλά να τα μεταφέρω από την προσωρινή μνήμη στη μόνιμη. Δε γνωρίζω εάν αναπολώ την εποχή που, περιτριγυρισμένος από εφημερίδες και περιοδικά, αποδελτίωνα ό, τι μ’ ενδιέφερε, για να το σχολιάσω ή να το αρχειοθετήσω. Τώρα γίνονται όλα με ένα κλικ. Οικονομία χώρου..χαρτιού..μελανιού..και κυρίως μολυβιών (η μαλακή αίσθηση τού μολυβιού στο χαρτί πάντα με διευκόλυνε όταν έγραφα ένα άρθρο ή ένα σχόλιο). Νομίζω πως την αναπολώ κάθε φορά που αναλογίζομαι πως αυτή η οικονομία είναι αντιστρόφως ανάλογη με τον χρόνο. Τότε το γραφείο μου ήταν γεμάτο, αλλά ήξερα πως έχω χρόνο. Τώρα είναι συγκεντρωμένα όλα σε μια συσκευή, αλλά δεν προλαβαίνω.

   Τεστάροντας τη μνήμη μου, αυτή τη στιγμή έρχονται στο μυαλό μου τουλάχιστον δέκα γεγονότα που μονοπώλησαν την ημέρα που πέρασε. Δυσάρεστα γεγονότα. Άσχημες εξελίξεις στην οικονομία, στην πολιτική, θάνατοι νέων ανθρώπων, ακόμα και οι αθλητικές ειδήσεις ήταν δυσάρεστες. Θα ήθελα να τα σχολιάσω ένα προς ένα, αλλά δεν προλαβαίνω. Και το ομολογώ εκ του ασφαλούς, διότι ξέρω πως κι αύριο, πάνω-κάτω, τα ίδια θα ακούσω και θα διαβάσω. (Τώρα θυμήθηκα πως ήθελα να γράψω κάτι για την πτώση στο χρηματιστήριο. Θα το κάνω αύριο, γιατί γνωρίζω καλά πως δε θα υπάρξει καμία θεαματική αλλαγή).

   Απ’ όσες πληροφορίες δέχτηκα απόψε, εκούσια και ακούσια, ειλικρινά δε μπορώ να φιλτράρω τις χρήσιμες. Τις δέχτηκα όμως και δεν θα παραδεχτώ πως έχασα τον χρόνο που δεν έχω. Είναι δική μου επιλογή να μην έχω και, πιθανόν, να μη θέλω να το αλλάξω. Θα ήθελα να έχω περισσότερο, αλλά το 24ωρο δεν δίνει κανένα περιθώριο. Συμβιβάζομαι. Θυμώνω όμως και αγανακτώ που από τώρα γνωρίζω πως αύριο δεν θα αλλάξει κάτι (νομίζω πως ούτε μεθαύριο). Έχω ανάγκη από ελπίδα…  από μια «αναστροφή», από καλές ειδήσεις και κυρίως από θετικές εξελίξεις. Με κούρασε το μαύρο. (ξέχασα να κοιτάξω τον καιρό..θα το κοιτάξω σε λίγο). Ναι, με κούρασε και τελικά η σκέψη μου περιπλέκεται. Είναι η έλλειψη χρόνου που μ’ ενοχλεί ή η έλλειψη προόδου στα πάντα γύρω μου; (μπορεί τίποτα από τα δύο, απλώς αυτή τη στιγμή είμαι βαθιά επηρεασμένος από το βάρος των ειδήσεων τής ημέρας και γράφω για ν’ απαλλαχθώ).

   Πόσο γρήγορα περνάει η ώρα τελικά και πόσο «τίποτα» δε βελτιώνεται..