Είναι σίγουρα θετικό το γεγονός ότι σταδιακά η Ελληνική Κυβέρνηση αρχίζει να αντιμετωπίζει την πραγματικότητα. Οι διαπραγματεύσεις με ένα αρτηριοσκληρωτικό και εξαιρετικά συντηρητικό Ευρωπαικό κατεστημένο δεν ολοκληρώνονται πάντα υπέρ όσων εκφράζουν δίκαια αιτήματα. Δίκαιο άλλωστε θα ήταν-και είναι- το αίτημα των άλλων Ευρωπαίων να αποπληρωθούν τα δάνεια προς τις χώρες τους. Έστω και καθυστερημένα η Ελληνική Κυβέρνηση αντιλήφθηκε ότι η θεωρία παιγνίων μπορεί να της βγαίνει επικοινωνιακά, όμως η αναδίπλωση είναι πλέον προς το συμφέρον των Ελλήνων που κατά 70% δεν επιθυμεί την έξοδο από το Ευρώ.
Μετά την λογική αυτή εξέλιξη όμως –στα πλαίσια μίας ειλικρινούς επικοινωνίας με τον λαό- θα πρέπει να παραδεχθεί η κύριος Τσίπρας πως παράταση της «δανειακής σύμβασης» δεν αντιπροσωπεύει τίποτα άλλο από παράταση του Μνημονίου που ως νομικός όρος δεν είναι τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από την συγκεκριμενοποίηση των όρων της δανειακής σύμβασης. Δεν είναι δίκαιο να επιχειρηθεί να εξαπατηθεί χάριν αναζητήσεων «βολικής πολιτικής ορολογίας». Ας παραδεχθούμε πως έχουν επιτευχθεί πολλά από τον χειρισμό μέχρι σήμερα. Ας επανέλθουμε όμως στην ωμή και ειλικρινή πραγματικότητα που τόσο έχει ανάγκη ο λαός. Είμαι σίγουρος πως σε αυτή την δεδομένη χρονική στιγμή αυτή θα εκτιμηθεί παρά την αδυναμία τήρησης όλων των προεκλογικών υποσχέσεων.
Αρχική » Σχόλια
Category Archives: Σχόλια
Για τις δηλώσεις Βαρουφάκη
Η δήλωση Βαρουφάκη για το διογκούμενο δημοσιονομικό κενό και η «επίκληση» της «ευσπλαχνίας» της ΕΚΤ δεν συνιστά σχεδιασμένη πολιτική για διαχείριση κρίσης από την Κυβέρνηση. Προβλέπω πως η περίφημη «γέφυρα», η βάση της οποίας απαξίωνε τα 7,2 δις της δόσης, ορίζεται πλέον ως κάλυψη αναγκών από τα αποθεματικά και την ρευστότητα ασφαλιστικών ταμείων και άλλων οργανισμών, με ό, τι και αν αυτό συνεπάγεται. Αν δε ακολουθηθεί η τακτική αυτή της κάλυψης των αναγκών με «υποχρεωτικό» δανεισμό και έκδοση εντόκων, μέσω της ρευστότητας των φορέων αυτών, αντιλαμβανόμαστε όλοι τι θα σημαίνει αυτό για την εκπλήρωση μελλοντικών υποχρεώσεων του κράτους, την πορεία των συντάξεων καθώς και την περίφημη πλέον «διαπραγματευτική ισχύ» μας μετά το πέρας του τετραμήνου…
Ο Π. Γερουλάνος στην παρουσίαση τού βιβλίου μου «Οικονομία σε ύφεση-Πολιτική υπό κρίση»
Ουρές απελπισίας
Εάν ρωτήσουμε έναν πολίτη τί είναι αυτό που τον ενοχλεί περισσότερο στη λειτουργία και στις υπηρεσίες τού κράτους, μία από τις πιο δημοφιλείς απαντήσεις θα είναι σίγουρα οι ουρές. Ουρές στην εφορία, στις τράπεζες,στα ταχυδρομεία,στον ΟΑΕΔ, στα νοσοκομεία, κτλ. Δεν το αμφισβητεί βεβαίως κανένας, καθ’ ότι είναι πρόβλημα υπαρκτό και καθημερινό. Δικαίως παραπονιέται ο οποιοσδήποτε, που χάνει όλο του το πρωινό για να διεκπεραιώσει μία υπόθεση, η οποία τελικά μπορεί να απαιτήσει περισσότερο χρόνο. Άπαντες σύμφωνοι με αυτή την παραδοχή στην χώρα τής γραφειοκρατίας.
Εχθές πολλοί Έλληνες στήθηκαν σε μια άλλη ουρά, διαφορετική. Σε μια ουρά για την οποία δεν παραπονέθηκαν, αλλά περίμεναν υπομονετικά. Σε αυτή των πρακτορείων ΟΠΑΠ για το περίφημο τζακ-ποτ τού τζόκερ, που μοίρασε τελικά, σχεδόν, 18,5 εκατομμύρια ευρώ (άδικο τελικά σε τέτοια εποχή να μοιράζονται τόσα χρήματα σε δύο μόνο άτομα). Στο πρώτο λεπτό, μετά την κλήρωση, όλες οι ειδησεογραφικές και μη ιστοσελίδες είχαν πρώτο θέμα τούς τυχερούς αριθμούς και, λίγο μετά, την ανακοίνωση πως υπάρχουν δύο υπερτυχεροί, ενώ παίχτηκαν κάτι περισσότερο από 3 εκατομμύρια δελτία. Οι ειδήσεις των καναλιών, πριν την κλήρωση, έδειχναν πλάνα από διάφορα πρακτορεία και ουρές, με τα δελτία ανά χείρας, από ανθρώπους που προσδοκούσαν. Παιδιά, που κατά παράδοση είναι «γούρικα», υπαγόρευαν αριθμούς και οι ιδιοκτήτες δεν σταματούσαν να δίνουν ρέστα, αποδείξεις και δελτία.
Η εικόνα ήταν μάλλον θλιβερή. Χιλιάδες ανθρώπων εναπόθεσαν τις ελπίδες τους σε 6 αριθμούς, εκφράζοντας στην κάμερα, ή γράφοντας στα social media, τα όνειρά τους. Όνειρα και σχέδια που όλοι έχουμε κάνει κατά καιρούς εάν κερδίζαμε χρήματα. Το χιούμορ δεν έλειψε, αλλά και πάλι δεν ήταν ικανό να καλύψει την αγωνία, την επιθυμία για επιτυχία. Νομίζω πως η σωστή λέξη είναι πόθος. Περιμένοντας να επικυρώσουν τα δελτία, παρατηρούσες τον πόθο στις κινήσεις και στο βλέμμα τους. Τον πόθο για διαφυγή από το σήμερα. Τον πόθο για μια εξέλιξη που θα εξασφάλιζε (;) σιγουριά από’δω και στο εξής, που θα παρείχε βεβαιότητα για το μέλλον, χωρίς άγχος για λογαριασμούς, δάνεια και δόσεις.
Η εικόνα ήταν θλιβερή, τόσο θλιβερή, αντιστρόφως ανάλογη με τις πιθανότητες που διατυμπάνιζαν τα κανάλια πως υπάρχουν για να προβλέψει κανείς και τους 6 αριθμούς. Στα εκατομμύρια των δελτίων και των στηλών που παίχτηκαν, μόνο δύο προέβλεψαν σωστά. Και τον πόθο διαδέχτηκε η πίκρα και η απογοήτευση. Κι ένα «γιατί όχι σε μένα ή πότε είχα τύχη για να έχω και τώρα»; Τουλάχιστον, πριν την κλήρωση, πολλοί Έλληνες έκαναν ωραίες σκέψεις. Ανεξάρτητα από την έκβαση και το ποσό που έχασε ο καθένας ξεχωριστά, στο σύνολό τους στοχάζονταν ευχάριστα για το τί θα κάνουν εάν κερδίσουν. Στη μουντή καθημερινότητα, στη μαύρη, στην δίχως φως, μια ελάχιστη πιθανότητα στάθηκε αρκετή για θετικές σκέψεις.
Αισθάνθηκα όμορφα, και περήφανος ίσως, διότι στην πλειονότητά τους, όσοι ερωτήθηκαν για το τι θα κάνουν εάν κερδίσουν, συμπεριέλαβαν τους συνανθρώπους τους που υποφέρουν. Έβγαινε μια αλληλεγγύη από τα λόγια τους, που ευτυχώς και αποδεδειγμένα ο Έλληνας δεν έχει χάσει. Συγχαρητήρια λοιπόν στους τυχερούς, και, επειδή θα ξανασυμβεί κάτι αντίστοιχο, εύχομαι οι θετικές σκέψεις να επιστρέψουν σύντομα. Είναι ωραία τα όνειρα..
Συνέντευξη στον Σκάι Πάτρας 89,4 (6-11-14)
– Επιτήρηση έχουν όλες οι χώρες τής Ευρωζώνης.
-Το πρόβλημα είναι πως νομοθετήματα για την επιχειρηματικότητα δεν κατατέθηκαν 2 χρόνια πριν
-Ως προς τα κόκκινα δάνεια, η κυβέρνηση πρέπει να ξεκαθαρίσει πού σταματάει ο νόμος Κατσέλη και που υπεισέρχονται οι νέες ρυθμίσεις
-Οι καταθέσεις είναι εξασφαλισμένες και μπορούμε να συζητάμε για την επόμενη ημέρα, χρειάζεται όμως ευρηματικότητα και διεισδυτικότητα στο πώς νομοθετούμε από ‘δω και στο εξής
-Οι αγορές χρειάζονται προσέγγιση με πολιτική ισορροπία
-Υπάρχει έλλειψη κεντροαριστερού χώρου, αλλά πώς θα ονομαστεί η συμπόρευση των δυνάμεων θα φανεί στην πορεία
Τι είδα σήμερα
Είδα ένα χαλασμένο φανάρι. Ώρα αιχμής και στη διασταύρωση άπαντες είχαν προτεραιότητα. Οι κόρνες κόντευαν να κολλήσουν και βιαστικά έκλεισα τους καθρέφτες, γιατί κάποιο μηχανάκι θα έπεφτε πάνω τους. Οι πεζοί έκαναν ακροβατικά για να περάσουν απέναντι. Δεν θα περιγράψω τους διαπληκτισμούς, γιατί όλοι γνωρίζουμε τι ειπώνεται σε τέτοιες περιστάσεις. Και όταν η ώρα είναι 8 και κάτι το πρωί, τα νεύρα τεντώνονται ακόμα περισσότερο. Οι λευκές λωρίδες στην άσφαλτο και το STOP στην πινακίδα λίγη σημασία έχουν. Δίπλα μου μια μηχανή με συνεπιβάτη ένα παιδί γύρω στα 12. Μάλλον θα καθυστέρησε στο σχολείο σήμερα. Έμεινα εκεί σχεδόν δέκα λεπτά, προσπαθώντας ανάμεσα σε φωνές και κόρνες ν’ ακούσω ράδιο. Από τον καθρέφτη έβλεπα δύο νεαρούς στο πίσω αυτοκίνητο να χαμογελούν και νομίζω πως διασκέδαζαν με την κατάσταση, σε αντίθεση με τον πατέρα στη μηχανή, που μάταια προσπαθούσε να προχωρήσει.
Και ξαφνικά συμβαίνει το αναπάντεχο. Κάποιος δίνει προτεραιότητα για να ξεμπλοκάρει το ρεύμα που βρισκόμουν κι εγώ. Η μηχανή βρήκε χώρο κι έφυγε πολύ μπροστά μου. Η προτεραιότητα, που είχε την καλοσύνη να δώσει ο άνθρωπος, απέδωσε πολλά κορναρίσματα από αυτούς που βρίσκονταν πίσω του, μπορεί και κάποιες χειρονομίες, και σ’ εμάς λίγα μέτρα μέχρι τη στροφή. Οι πεζοί εκνευρισμένοι, διότι η διάβαση ήταν το προπορευόμενο από μένα αυτοκίνητο. Μέσα σε δέκα λεπτά έγιναν τρεις μικροδιαπληκτισμοί. Έβαλα πρώτη και βρέθηκα, επιτέλους, στη διασταύρωση. Ευτυχώς δεν περίμενα πολύ, γιατί ένας οδηγός λεωφορείου εκείνη τη στιγμή, προκειμένου να κλείσει το δρόμο, προτίμησε να με αφήσει να περάσω. Και εμένα και τον νεαρό πίσω μου.
Είναι μία από αυτές που ονομάζουμε ιστορίες καθημερινής τρέλας. Γιατί δε λειτουργούσε το φανάρι σε ώρα αιχμής; Δε γνωρίζω. Γιατί, αφού δε λειτουργούσε, δεν έσπευσε ένας τροχονόμος να ρυθμίσει την κυκλοφορία; Ούτε αυτό είναι δυνατόν να ξέρω. Η Περιφέρεια, που έχει την ευθύνη, δεν φρόντισε για το φανάρι εγκαίρως και η τροχαία, με τις περικοπές λόγω κρίσης, πού να βρει προσωπικό για τη ρύθμιση τής κυκλοφορίας… Αυτή είναι η εύκολη κριτική, η ανώδυνη, και, σχεδόν, ανεύθυνη.
Ας υποθέσουμε πως είχε κοπεί το ρεύμα. Υπήρχε η σήμανση, στην οποία κανείς δεν έδινε σημασία. Σε αυτό δε φταίει η κρίση. Στον αναβάτη τής μηχανής, που δεν φρόντισε να φοράει κράνος ούτε αυτός, ούτε το παιδί που είχε μαζί του, δε τού φταίει το μνημόνιο. Στους οδηγούς που έκαναν αναστροφή, ας απαγορεύεται…τέτοια ώρα τέτοια λόγια, δεν τους φταίει η κακοδιαχείριση τής χώρας από τους πολιτικούς. Ο άνθρωπος που φιλοτιμήθηκε κι έδωσε προτεραιότητα κάποια στιγμή, τόλμησε αυτό που δεν τολμά η πλειονότητα και εισέπραξε τη δυσφορία των οχημάτων πίσω του. Στο σύνολό τους, όλοι αυτοί, παρακολουθώντας ειδήσεις ή περιμένοντας σε κάποια ουρά εφορίας, θα δυσανασχετούν και θα τα βάζουν με το «σύστημα», που βολεύει τους δικούς του και ο κόσμος πεινάει. Και, παρεμπιπτόντως, ίσως αναφερθούν και σ’ ένα χαλασμένο φανάρι, που τους βασάνισε το πρωί και άργησαν στη δουλειά, ή αργοπόρησε το παιδί στο σχολείο, βάζοντάς τα πάλι με το «σύστημα» και την τροχαία, που μόνο κλήσεις ξέρει να μοιράζει.
Ας κρίνουμε και λίγο εμάς. Τη νοοτροπία μας. Δεν αντιλέγω για τα δεινά που έχει επιφέρει η κρίση και οι λανθασμένες πολιτικές. Αυτό είναι αλήθεια κι έχει καταντήσει στερεότυπο να το λέμε συνεχώς. Η καθημερινότητά μας όμως αποδεικνύει πως τελικά δε θέλουμε ν’ αλλάξει κάτι. Μικρά πράγματα τής καθημερινότητας και δε θέλουμε να τα αλλάξουμε. Έτσι μάθαμε κι έτσι συνεχίζουμε, έχοντας μόνιμη απαίτηση όμως ν’ αλλάξουν οι άλλοι. Εάν δεν αναθεωρήσουμε τα μικρά, τα μεγάλα δεν πρόκειται ν’ αλλάξουν. Εάν οι οδηγοί μπορούσαν να αυτορυθμίσουν την κυκλοφορία βάσει των σημάτων και επιδεικνύοντας, στοιχειωδώς, καλή διάθεση, δεν θα γινόταν πρωί-πρωί τέτοιο μποτιλιάρισμα. Το κράτος είναι οι πολίτες του, το οποίο διοικείται από αυτούς που επιλέγουν αυτοί οι πολίτες. Και όσο οι πολίτες δεν αλλάζουν, ούτε η πολιτική αλλάζει.
Στα δέκα λεπτά που έμεινα σε αυτή τη διασταύρωση για ένα πράγμα θεωρώ υπεύθυνη την κρίση. Για τον εκνευρισμό, που ήταν διάχυτος σε όλους, και κυρίως στους πεζούς. Οι Έλληνες δε φημίζονται για την οδηγική συμπεριφορά τους, αλλά τέτοιες γενικεύσεις πρέπει να πάψουν ν’ αποτελούν δικαιολογίες, εάν θέλουμε να έρθουν καλύτερες ημέρες. «Τού Έλληνα ο τράχηλος ζυγό δεν υπομένει», λέει μια άλλη γενίκευση, αλλά τελικά τον υφιστάμεθα σήμερα, υπό άλλη μορφή βέβαια, για έναν λόγο και μοναδικό. Επειδή, όταν έπρεπε, δε μπορέσαμε να αυτορυθμίσουμε τα δικά μας πράγματα.
ΕΝΑΣ ΣΜΗΝΑΓΟΣ ΔΕ ΦΕΡΝΕΙ ΤΗΝ ΑΝΟΙΞΗ
«Σηκώστε το κεφάλι ψηλά», είπε από το πιλοτήριο ο σμηναγός και έδωσε ένα τόνο αισιοδοξίας στις καγκελοποιημένες παρελάσεις και στη συννεφιασμένη επέτειο. Απευθύνθηκε στους Έλληνες χωρίς κανένα διαχωρισμό και η φράση του μας έκανε να αισθανθούμε πως κάτι εθνικό συνέβαινε εκείνη την ημέρα. Αυτός μόνος. Κανείς άλλος μαζί του. Αυτή η επέτειος είχε ένα διαφορετικό κλίμα. Ο σχολιασμός της αναλώθηκε στα εμφυλιοπολεμικά χρόνια και όχι στο γεγονός τού 1940. Σε παρέλαση δήμου τής Αττικής, με απόφαση τού δημάρχου, ακούστηκε ο ύμνος τού ΕΑΜ στην παρέλαση και αυτό πυροδότησε αντιδράσεις και συζητήσεις όχι για τον Μεταξά και το «ΟΧΙ», αλλά για τον εμφύλιο, ποιος συνθηκολόγησε με ποιον, ποιος επικράτησε, ποιον αποτίμησε θετικά η ιστορία και άλλα τέτοια, την ίδια στιγμή που οι Τούρκοι γίνονται ολοένα και πιο προκλητικοί στην Κύπρο. Το εξωφρενικό, το αδιανόητο, ήταν ένα ρητορικό ερώτημα πολιτευτή τής ΝΔ (τού κ. Θ. Πλεύρη), ο οποίος αναρωτήθηκε πώς θα αισθανόταν άραγε ένα παιδί δεξιάς οικογένειας ακούγοντας τον ύμνο τού ΕΑΜ την ώρα που παρέλαυνε.
Με όλο τον σεβασμό σε όλες τις απόψεις, καθώς όλοι κρίνονται όταν αρθρώνουν δημόσιο λόγο, επειδή είναι νέος άνθρωπος, ηλικιακά τουλάχιστον, θα έπρεπε καταρχήν να αναρωτηθεί, και όχι μόνον αυτός, ποιο παιδί που παρέλαυνε γνώριζε τι ακούγεται και τι σημαίνει ΕΑΜ (το πιο πιθανό είναι να ακούστηκε γνώριμος ο ήχος φέρνοντας στο μυαλό κάποιων παιδιών ένα ηλεκτρονικό παιχνίδι). Εάν εκείνη την ώρα ξεσπούσαν επεισόδια από θερμόαιμους εκατέρωθεν, ποιο παιδί θα καταλάβαινε γιατί παρεκτράπη η παρέλαση; Επειδή σε αυτή την επέτειο έλειψαν τα επεισόδια προηγούμενων ετών, βοήθησε ίσως ο καιρός και τα κάγκελα(…), το παραπάνω θέμα σχεδόν μονοπώλησε τις συζητήσεις. Δευτερευόντως εντύπωση προκάλεσε ο έγχρωμος σημαιοφόρος, αλλά το θέμα πέρασε «στα ψιλά» από τα δελτία ειδήσεων, και μόνο στο διαδίκτυο σχολιάστηκε αρκούντως. (Αρκετά χρόνια πριν όλοι θυμόμαστε τον σάλο που προκάλεσε ένας άλλος σημαιοφόρος από την Αλβανία. Το θέμα τώρα δεν «πουλάει», γιατί και στις δύο εθνικές επετείους, τα τελευταία χρόνια, τυγχάνει να σηκώνουν την σημαία παιδιά που δεν είναι Έλληνες. Θα ρωτήσει κάποιος τι είναι τελικά Έλληνες και η συζήτηση «τραβάει» επί μακρόν για το αν δικαιούται κάποιος μη Έλλην να υψώνει τη γαλανόλευκη.)
Ο Πρόεδρος τής Δημοκρατίας προτίμησε, κατά τη συνήθη τακτική, τις γενικότητες περί ενότητος και μάχης που πρέπει να δοθεί για να ξεπεραστεί η κρίση, υπογραμμίζοντας τον ρόλο των ενόπλων δυνάμεων. «Με αλληλεγγύη», είπε, αλλά αναρωτιέμαι εάν ο ίδιος, στην πράξη, έχει κινηθεί προς σ’ αυτή την κατεύθυνση, όπως προστάζει η θέση και το αξίωμά του. Κατά τ’ άλλα άπαντες δήλωσαν περήφανοι για το έπος του ’40, και σίγουροι για την ετοιμότητα των ενόπλων δυνάμεων, όποτε κι εάν χρειαστούν. Στερεότυπες εκφράσεις, προσαρμοσμένες στα χρόνια τού μνημονίου, και λόγια που κανείς δε θέλει ν’ ακούει πλέον. Ο υπουργός παιδείας αναφέρθηκε στα μέτρα ασφαλείας, θεωρώντας τα αναγκαία, εκφράζοντας παράλληλα την ευχή να είναι η τελευταία παρέλαση που γίνεται με κάγκελα. Ο πρωθυπουργός έκανε λόγο για ελευθερία, δημοκρατία, αξιοπρέπεια και παρακαταθήκες των ηρώων. Η αντιπολίτευση προέτρεψε σε αγώνες για να ανατραπεί η παρούσα πολιτική. Και πέρασε η ημέρα, οι σημαίες κατέβηκαν από τα περισσότερα μπαλκόνια και επιστρέψαμε άρον άρον στις ρυθμίσεις για τα ληξιπρόθεσμα, στο ελληνικό υποβρύχιο που πλέει στη Μεσόγειο, για το τι σημαίνει έξοδος από το μνημόνιο και όλα αυτά τής επικαιρότητας. Και άρχισαν εκ νέου οι δηλώσεις και τα δελτία τύπου από κυβέρνηση και αντιπολίτευση, που κανένα νόημα δεν έχουν για τον κόσμο, και τους κάνουν να φαίνονται ακόμα κατώτεροι των περιστάσεων.
Επέτειος ήταν και με τα τυπικά αποτελεί τώρα παρελθόν. Σαν επέτειος τι άλλο θα μπορούσε να είναι…ίσως μια ευκαιρία ν’ αντιληφθούν οι Έλληνες πως είναι έθνος. Πως είναι ένας λαός, που στην πλειονότητά του υποφέρει, και πως ήρθε ο καιρός ν’ αρχίσει να κοιτάζει ψηλά. Δυστυχώς οι πολιτικοί, ξεχνώντας τις καθιερωμένες δηλώσεις τους για την επέτειο, εργάζονται προς την αντίθετη κατεύθυνση, δημιουργώντας και καλλιεργώντας κλίμα διχασμού. (Ο διχασμός δε σημαίνει απαραίτητα δεξιά ή αριστερά. Έχει περάσει σε πιο απλά επίπεδα, πέρα από ιδεολογίες. Γιατί π.χ. ο ένας δικαιούται επίδομα και όχι ο άλλος, γιατί εκείνη η ομάδα πολιτών ρύθμισε τα χρέη της, ενώ κάποιοι άλλοι δεν περιλαμβάνονται στις ρυθμίσεις, για ποιο λόγο ο τάδε νομός έχει υψηλότερο συντελεστή από κάποιον άλλο σχετικά με το επίδομα θέρμανσης, ακόμα και με τις πρόσφατες πλημμύρες, κάποιοι θα αποζημιωθούν και κάποιοι όχι.)
Ο σμηναγός έδωσε το σύνθημα, χωρίς να διαχωρίσει κανέναν. Μένει σε όλους εκείνους που τον επαίνεσαν ν’ αλλάξουν προσανατολισμό και να μεριμνήσουν, ώστε να σηκώσουμε το κεφάλι ψηλά όλοι μαζί.
Τι σημαίνουν τα θετικά αποτελέσματα στα stress tests των Τραπεζών
Τα θετικά αποτελέσματα των stress tests –αποτέλεσμα των σημαντικών προσπαθειών των τελευταίων ετών-που ανακοινώθηκαν την Κυριακή, θα σηματοδοτήσουν μία σημαντική θετική τροπή στην λειτουργία τού τραπεζικού συστήματος και κατ΄επέκταση τής δυνατότητας των τραπεζών να χρηματοδοτήσουν το υγιές τμήμα τής οικονομίας και την ανάπτυξη.
Εκτιμώ πως η εξέλιξη αυτή θα αποτελέσει την πρώτη από μία σειρά εξελίξεων- με επιστέγασμα την τελική αναπροσαρμογή των δεδομένων του χρέους- που θα χαρακτηρίζει ως δεδομένο πλέον την έξοδο από το τυπικό σκέλος του μνημονίου.
Η θετική προοπτική της εξέλιξης των «αριθμών» θα πρέπει να σηματοδοτήσει την αναγκαία στροφή στην στήριξη τής κοινωνίας και της οικονομίας, ώστε να μην ευημερήσουν μόνον οι…αριθμοί.
Ανάγκη ύπαρξης κοινωνικού κράτους (παρέμβαση στο δελτίο ειδήσεων τού Achaia Channel,22-10-’14)
«Υπάρχει το μνημόνιο, αλλά και η εφαρμογή τού μνημονίου. Ο κόσμος θέλει ανθρώπους που έχουν εκπαιδευθεί, που έχουν περπατήσει στο δρόμο, ώστε να ξέρουν αυτό που νομοθετούν τι επίπτωση θα έχει την επόμενη ημέρα. Αυτό που γίνεται σήμερα είναι αναλγησία και με τέτοιου είδους προσεγγίσεις δεν πάμε πουθενά, όποιο κόμμα και να έρθει».
«Η νομοθέτηση είναι σκληρή διαδικασία. Από το να νομοθετήσω σωστά μέχρι το να νομοθετώ στο ‘πόδι’ είναι η νύχτα με την ημέρα. Δεν έχουν την εμπειρία να νομοθετήσουν, έστω και σκληρά, αλλά μεθοδικά, ισορροπημένα και ειλικρινώς».
«Έχω πρόβλημα με το εξής: Οι πρώτες προτεραιότητες που έπρεπε να είχαμε θέσει και να τις υλοποιήσουμε, όχι μόνο να τις γράφουμε σε χαρτί, είναι οι κοινωνικές δομές στους δήμους, στις τοπικές ενώσεις, στην κοινωνική αλληλοϋποστήριξη».
«Οι δήμοι, εάν ήθελαν κι εάν θέλουν, μπορούν να βρουν έξυπνους τρόπους χρηματοδότησης. Υπάρχει μια περιρρέουσα ατμόσφαιρα πως ανάταξη είναι εάν συνεχίσουμε να χτίζουμε δρόμους και γεφύρια. Ανάταξη τής οικονομίας είναι εάν το παραγωγικό χρήμα, που έρχεται και από την Ευρώπη, οδηγηθεί στοχευμένα σε συγκεκριμένες κατηγορίες έργων ανάπτυξης. Προς το παρόν το χρήμα το βλέπουμε σε τσιμέντα».
«Δεν υπάρχει αναπτυξιακός σχεδιασμός, δεν υπάρχει κάποιο σχέδιο. Με το να λειτουργούμε με την καθημερινότητα και τα λάθη της δε δίνει προοπτική στην επόμενη ημέρα και δυστυχώς δε βλέπω (σχέδιο) από κανέναν και από κανένα κόμμα. Και αυτό με προβληματίζει βαθιά εν όψει των πολιτικών εξελίξεων που αναμένονται».
«Θεωρώ ότι κανένας δεν έχει μιλήσει γενικά (για την ανάπτυξη), αλλά και ειδικά για την Αχαΐα…ποιες είναι οι συγκεκριμένες προτάσεις αναπτυξιακής δομής για το Δήμο Ερυμάνθου, την Κάτω Αχαΐα, τα Καλάβρυτα. Θα ήθελα να δω αναπτυξιακή στρατηγική από τους Δήμους, γιατί υπάρχουν προγράμματα, που εάν συνενωθούν Δήμοι, ως προς τη διεκδίκηση και τον προγραμματισμό τους, μπορούν να πάρουν ευρωπαϊκά κονδύλια και να λειτουργήσουν. Αρκεί να μην έχουμε άρνηση σε οτιδήποτε καινοτόμο, οτιδήποτε, πιθανόν, να εμπεριέχει ιδιωτική πρωτοβουλία και οτιδήποτε εμπεριέχει ευρωπαϊκά κονδύλια».
«Ο σοσιαλισμός, επειδή έχω και το πολιτικό μετερίζι, δεν αποκλείει την ιδιωτική πρωτοβουλία, δεν αποκλείει την συνύπαρξη. Αυτό που αποκλείει είναι το κράτος-ιδιωτική επιχείρηση. Το κράτος είναι συντονιστής και πρέπει να ορίζει ποια είναι τα μέτρα και σταθμά προκειμένου να λειτουργήσει η επιχειρηματικότητα.»
«Υπάρχουν πάρα πολλά προγράμματα, που ευελπιστώ πως (οι Δήμοι) θα εκμεταλλευτούν. Από εδώ και στο εξής είναι μια χρυσή ευκαιρία ν’ αρχίσουν να συζητούν, να συνεργάζονται, να δέχονται και απόψεις συμβούλων. Η ανάθεση ενός έργου δεν είναι διαδικασία τυπική και λέω συνειδητά αυτό το οποίο προσεγγίζω. Η ανάθεση ενός έργου πρέπει να είναι στοχευμένη, αναλυμένη και να προσφέρει και στο κοινωνικό σύνολο και στην παραγωγή τής συγκεκριμένης περιοχής. Υπάρχουν κονδύλια που στοχεύουν και μπορούν να βοηθήσουν την ανάπτυξη τής παιδείας σε συγκεκριμένο πλάνο δράσης, την ανάπτυξη τής επιχειρηματικότητας…κι εκεί θα βοηθηθεί η ανεργία, οι νέοι που δεν έχουν πού να πάνε και προφανώς ο αγρότης ή οποιοσδήποτε άλλος επιχειρηματίας στην περιοχή που θέλει να ζήσει και να λειτουργήσει. Γι’ αυτά όμως πρέπει να γίνει διάλογος, να συζητήσουν, ν’ αφομοιώσουν τα λάθη…γιατί αλλιώς ο κύριος που ήταν μέσα στο αυτοκίνητο και λέει ‘δεν έχω ψωμί να φάω τί μου λέτε για φόρους’ αυτό θα είναι η ζώσα πραγματικότητα από εδώ και στο εξής και θα το πληρώσουμε όλοι».
Άλμα(τα) ζωής
Εχθές, 19-10-2014, «η Πάτρα έγινε ροζ» χάριν στην πρωτοβουλία τού Συλλόγου Γυναικών με καρκίνο τού μαστού. Η εκδήλωση περιελάμβανε μουσική, ομιλίες, χορευτικά σχήματα, παιδικά events με κλόουν και ξυλοπόδαρους κ.ά. Πέρυσι η αντίστοιχη εκδήλωση έλαβε χώρα στη γέφυρα τού Ρίου, με περπάτημα στο Αντίρριο και πάλι πίσω. Εχθές η πεζοπορία ξεκίνησε από τον Φάρο τής Πάτρας και κατέληξε στο νέο λιμάνι, όπου και παρακολουθήσαμε τα παιδικά δρώμενα. Πολύς κόσμος. Η ημέρα ήταν ηλιόλουστη και αυτό συνέβαλε στη μεγάλη συμμετοχή, με άνδρες και γυναίκες όλων των ηλικιών να δίνουν ένα και μόνο μήνυμα. Την έγκαιρη διάγνωση που σώζει ζωές. Μέσα στο πλήθος παρατηρούσες και γυναίκες με χαρακτηριστικά που μαρτυρούσαν πως βρίσκονται ήδη μέσα στη νόσο. Δεύτερο μήνυμα η αισιοδοξία και η δίψα για ζωή. Συγχαρητήρια σε αυτές που αντιμετωπίζουν τον καρκίνο με αυτόν τον τρόπο. (τον καρκίνο, έτσι λέγεται… δεν αλλάζει η ουσία αν ελαφρύνουμε τη λέξη). Βγαίνουν μπροστά, χωρίς ταμπού, και φωνάζουν για πρόληψη, με την ευχή να μη συμβεί σε άλλη. Τον στόχο τον πέτυχαν, διότι μετά το πέρας τής εκδήλωσης, όσοι κυκλοφορούσαν στην πόλη, φορούσαν τις χαρακτηριστικές ροζ μπλούζες. Μού άρεσε η Πάτρα έτσι. Η Πάτρα στα ροζ για καλό σκοπό..
Σήμερα το πρωί κοιτάζοντας στο διαδίκτυο «έπεσα» σε μια δυσάρεστη είδηση. Μια τετραμελής οικογένεια ζει μέσα σε αυτοκίνητο. Η δημοσιογράφος είπε on air πως δε μπορεί να διαχειριστεί τηλεοπτικά μια τέτοια υπόθεση, πνίγοντας κάτι σαν λυγμό, πριν αλλάξει θέμα. Θεωρώ πως δεν ήταν τηλεοπτικό τρικ, γιατί οι συνθήκες στις οποίες διαβιώνει, ή προσπαθεί να επιβιώσει, αυτή η οικογένεια είναι όντως για να κλαίει κανείς. Η εύκολη απάντηση, ή ο εύκολος σχολιασμός, θα ήταν πως λαϊκίζει το κανάλι με σκοπό την τηλεθέαση, και έμμεσα κι εγώ που το αναπαράγω. Ας κοιτάξουμε το δάσος επιτέλους. Δε μ’ ενδιαφέρει για ποιο λόγο έφτασε αυτή η οικογένεια στο σημείο να μην έχει σπίτι. Δε με νοιάζει εάν χρωστάει σε τράπεζες και μού είναι αδιάφορη η προσωπική ευθύνη των γονέων. Δεν τα συνυπολογίζω όλα αυτά στο αποτέλεσμα πως δύο παιδιά κοιμούνται μαζί με τους γονείς τους σ’ ένα αυτοκίνητο. Θα αναρωτηθώ, όπως και η δημοσιογράφος, πού είναι το «ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα», πού είναι ο δήμος, πού είναι επιτέλους το κράτος πρόνοιας; Κανείς δεν τους είδε; Κανείς δεν ενδιαφέρθηκε; Το δυστυχές είναι πως όχι, γι’ αυτό το λόγο, προφανώς, κατέφυγαν στην τηλεόραση.
Πλεόνασμα, spreads, έξοδος από το μνημόνιο, εκλογές ή όχι, success story, αναπτυξιακά έργα σε δρόμους, λιμάνια και πλατείες απασχολούν αυτούς τους ανθρώπους; Τα παιδιά πηγαίνουν σχολείο άραγε; Πού πλένονται; Σιτίζονται, στοιχειωδώς τουλάχιστον; Δεν γνωρίζω. Δεν είχε συνέχεια το ρεπορτάζ. Ενδεχομένως να μάθουμε αύριο. Ναι, η Ελλάδα διανύει μία οικονομική κρίση χωρίς προηγούμενο. Βρισκόμαστε στον 21ο αι. όμως και σε μια ευρωπαϊκή χώρα είναι απαγορευμένα τέτοια περιστατικά. Το κράτος ήταν το πρώτο που όφειλε να προστρέξει, για να σώσει, εάν μπορεί πλέον, τη λίγη από την αξιοπρέπεια που τού έχει απομείνει. Δυστυχώς ένα πλάνο αυτού τού αυτοκινήτου-σπιτιού προκαλεί την ίδια, ή και περισσότερη, συγκίνηση από τα ψηφιδωτά τής Αμφίπολης παγκοσμίως. Δυστυχώς όλες οι εικόνες κάνουν το γύρο τού κόσμου, καλές και άσχημες.
Σ’ ένα προηγούμενο άρθρο μου είχα κλείσει με την ευχή να μη χάσουν οι Έλληνες την φιλανθρωπία τους. Εκτός από τις πρωτοβουλίες μεμονωμένων ανθρώπων, συλλόγων και τής Εκκλησίας, που ομολογουμένως καλύπτει κενά, ας ενεργοποιηθεί κι ας δραστηριοποιηθεί επιτέλους το κράτος πρόνοιας. Είναι αδιανόητο να μη μπορεί, να μην έχει τον τρόπο. Ο Σύλλογος Γυναικών, που κατάφερε κι έκανε την Πάτρα ροζ, διαμηνύει την πρόληψη. Προλάβετε πριν είναι αργά. Ας προλάβει και το κράτος λοιπόν. Η πρόληψη δεν θα οδηγούσε μια οικογένεια στο αυτοκίνητο. Συγχαρητήρια σε όλες τις γυναίκες για την χθεσινή εκδήλωση. Όσο για την τετραμελή οικογένεια… ντρέπομαι σαν άνθρωπος και μετά σαν πολίτης.
ΗΡΑΚΛΗΣ ΡΟΥΠΑΣ 