Στην φάση που βρίσκεται η κρίση σήμερα εύκολα θα μπορούσε να ισχυρισθεί ο κάθε πολίτης ότι η έννοια «ανάπτυξη»- που κατά πολλούς έχει χάσει την ουσία τής θετικής διάστασης που σηματοδοτεί- δεν αποτελεί παρά μία εικονική πραγματικότητα, την οποία οι πολιτικοί προωθούν, προκειμένου να δράσει αυτή ως βάση ψυχολογικής στήριξης. Ας φανταστούμε όμως τι θα σήμαινε, εάν μέσα από αυτήν την εικονικότητα αναδυόταν η πραγματική προοπτική δημιουργίας 20.000 θέσεων εργασίας -στην Αχαΐα για παράδειγμα -σε διάστημα τριετίας ή 50.000 θέσεων στην πενταετία, με αποδοχές για κάθε εργαζόμενο, όχι ενός «ενισχυμένου» βασικού μισθού 780ευρώ που ο ΣΥΡΙΖΑ ισχυρίζεται ότι θα επαναφέρει, αλλά αποδοχών που να κυμαίνονται μεταξύ 2-3000 ευρώ. Σκεφθείτε τι θα σήμαινε εάν πανελλαδικά το νούμερο αυτό άγγιζε το 1.000.000 θέσεις εργασίας σε μία πενταετία.
Στην καμπή που βρίσκεται σήμερα η οικονομία δεν αρκεί η παθητική σκέψη απλών θετικών παρεμβάσεων – όπως η επαναφορά τού βασικού μισθού- για να αρχίσει η αντιστροφή τής πραγματικότητας. Είναι αναγκαία η προγραμματική υπέρβαση, που θα υποχρεώσει όλους να λειτουργήσουμε για την επίτευξη ενός στόχου, που σήμερα μπορεί να φαντάζει μη ρεαλιστικός. Όσον αφορά την ανάπτυξη αρκεί να αλλάξει ο προγραμματισμός και η κουλτούρα δράσης των εμπλεκομένων φορέων, προκειμένου να προκληθεί μία θεαματική αντιστροφή δεδομένων. Ή, ακόμα, αρκεί να ληφθούν υπ’ όψιν κάποιες απλές διαπιστώσεις που γίνονται και απαντούν στο πώς πρέπει να πορευτούμε από εδώ και πέρα. Κατά ειρωνικό τρόπο δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που σημαντικοί φορείς έχουν καταθέσει τις προτάσεις τους εδώ και χρόνια. Εις μάτην όμως…
Υπογραμμίζοντας την απουσία «θεσμικού εμψυχωτή» για την υπερκάλυψη σημαντικών μειονεκτημάτων ανάδειξης και προώθησης τής επιχειρηματικότητας σε σημαντικές περιφέρειες της χώρας, γίνεται εμφανές σε κάθε σκεπτόμενο πολίτη πως οι αδυναμίες που είχαν εντοπισθεί πριν από επτά χρόνια, εξακολουθούν να υφίστανται και σήμερα. Ταυτόχρονα καθίσταται ολοένα και πιο σαφές το γεγονός ότι η επικρατούσα νοοτροπία επιχειρηματικής κουλτούρας, όσο και η αναχρονιστική λειτουργία θεσμικών φορέων, όπως Περιφέρεια και Δήμοι, φέρουν μεγάλο μέρος τής ευθύνης για την επιχειρηματική οπισθοδρόμηση πολλών περιφερειών ανά την Επικράτεια. Όσο δε τα, παρεχόμενα από την Ε.Ε., αναπτυξιακά κονδύλια τού ΕΣΠΑ συνεχίζουν να κατευθύνονται στη δημιουργία μόνο καφετεριών και σουβλατζίδικων (τα οποία στην πλειονότητά τους δεν επιβιώνουν μετά το πέρας τής χρηματοδότησης), αλλά και τα ίδια κονδύλια εξακολουθούν να καλύπτουν κενές θέσεις τού δημοσίου, για να μειώνεται πλασματικά η ανεργία, ο αναχρονισμός θα επιμένει και θα ισχυροποιείται.
Η πρόταση για δημιουργία 20.000-50.000 θέσεων εργασίας στην Αχαΐα με μηνιαίο μισθό 2000-3000ευρώ θα παρουσιασθεί αναλυτικότερα στο μέλλον. Η επιτυχία ενός τέτοιου εγχειρήματος όμως απαιτεί πλήρη ρήξη με τις μέχρι σήμερα πρακτικές και τακτικές. Υπάρχει όμως ρόλος στο μεσοδιάστημα τόσο για την Περιφέρεια και τους Δήμους, όσο και τα Επιμελητήρια, προκειμένου να σχεδιασθεί μία νέα «θεσμική αρχιτεκτονική». Άλλωστε η άσκηση τής παραδοσιακής περιφερειακής πολιτικής, στο πλαίσιο της τωρινής οικονομικής συγκυρίας, παρουσιάζεται ιδιαίτερα άκαιρη. Στόχος αυτής της νέας παρέμβασης είναι η αναζήτηση νέου μοντέλου κοινωνικής ισορροπίας. Ένα «κοινωνικό σύστημα καινοτομίας» με στόχο την εξοικονόμηση πόρων για την διαμόρφωση –κατά το μεταβατικό στάδιο- ενός ταμείου «κοινωνικής επιχειρηματικότητας».
Η συνεργασία Περιφέρειας με τους Δήμους και τα Επιμελητήρια για την οριστικοποίηση μίας ενιαίας βάσης δεδομένων, ή ακόμα και η διαπεριφερειακή συνεργασία, μπορεί να δομηθεί μέσα από την θεσμοθέτηση νέου τύπου «περιφερειακών συμβούλιων ανάπτυξης» καθώς και συμβουλίων «αγοράς εργασίας», με σκοπό το όλο εγχείρημα, στην μεταβατική αυτή φάση, να χαρτογραφήσει και να κατηγοριοποιήσει όλο το εργατικό δυναμικό τού Νομού. Η διασύνδεση θα προκαλέσει «στοχευμένη» ανάδειξη δεξιοτήτων, που μετά θα χρησιμοποιηθούν στην επόμενη αναπτυξιακή φάση.
Στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα -επιτρέψτε μου την διαπίστωση- το δύσκολο εγχείρημα δεν είναι η δημιουργία χιλιάδων θέσεων εργασίας σε σύντομο χρονικό διάστημα, αλλά η αλλαγή νοοτροπιών και αγκυλώσεων δεκαετιών, καθώς και η έλλειψη αληθινής αναπτυξιακής παιδείας και αναπτυξιακού προσανατολισμού, στοιχεία που σίγουρα χαρακτηρίζουν την επιχειρηματική λογική και την αντίληψη για την ανάπτυξη, που έχει διαμορφωθεί στην περιοχή μας. Από την ταχύτητα αλλαγής αυτής τής λογικής εξαρτάται αν η Αχαΐα θα μπορέσει να διεκδικήσει αυτό που της αναλογεί στο μέλλον.
ΗΡΑΚΛΗΣ ΡΟΥΠΑΣ 