ΓΙΑΤΙ ΔΕ ΘΑ ΣΩΘΟΥΜΕ

Γιατί νομίσαμε ότι αλλάζοντας τις λέξεις θα αλλάξει η οικονομική κατάσταση. Γιατί την ώρα που μερίδα πολιτικών και πολιτών πανηγυρίζει για την κατάργηση των μνημονίων, την ίδια στιγμή καταθέτουμε ως χώρα σειρά φορολογικών μέτρων. Γιατί κανείς δεν είναι σε θέση να διαβεβαιώσει υπεύθυνα και με ειλικρίνεια εάν η Ελλάδα είναι σε θέση να εκπληρώσει τις δανειακές υποχρεώσεις της. Κανείς δεν ενημερώνει έως πότε αρκούν τα ταμειακά υπόλοιπα.

Γιατί το κτίριο του Κοινοβουλίου παύει να υφίσταται ως σύμβολο και δίνεται βορά στα ξένα και εγχώρια μμε. Γιατί ο καθένας πλέον μπορεί να καταλάβει όποιο δημόσιο κτίριο επιθυμεί με την ανοχή τής κυβέρνησης. Να σπάσει, να καταστρέψει, να διαλύσει δημόσια περιουσία στο όνομα τής διαμαρτυρίας. Γιατί πριν λίγα χρόνια είχε προκαλέσει περισσότερο θόρυβο η ανάρτηση πανό στην Ακρόπολη από αυτόν στο περιστύλιο τής Βουλής. Γιατί ο ναός τής Δημοκρατίας έγινε θέατρο πολιτικών μονόπρακτων. Γιατί κάθε συνεδρίαση προκαλεί θυμηδία, σα να περιμένει έκαστος τη σειρά του για να πει την ατάκα του μπροστά στο κοινό.

Γιατί σα χώρα αφήνουμε να πλανάται ότι θα ζητήσουμε χρήματα από τη Ρωσία, η οποία βρίσκεται σε δεινή οικονομική κατάσταση. Γιατί την ίδια στιγμή προτείνουμε στις ΗΠΑ συνεκμετάλλευση των υδρογονανθράκων, με το ίδιο συμπτωματικά ποσοστό που δεχόταν η κυβέρνηση το μνημόνιο. (70%-30%). Γιατί μια χώρα με χρέος 320 δισ. €, εκ των πραγμάτων, δε μπορεί να έχει το πάνω χέρι στη διαπραγμάτευση. Γιατί είναι τουλάχιστον φαιδρή η διενέργεια εξεταστικής επιτροπής για το μνημόνιο, όταν άπαντες γνωρίζουν ότι οι αιτίες βρίσκονται πολύ πιο πίσω από το 2010. Όταν καμία εξεταστική επιτροπή δεν έχει καταλήξει σε ένα και μοναδικό πόρισμα.

Γιατί χλευάζεται μια γυναίκα ψυχικά άρρωστη και αποτελεί πρώτη είδηση η απόδρασή της, επειδή υπήρξε γυναίκα υπουργού. Γιατί δημοσιεύονται φωτογραφίες της από την πτέρυγα του ψυχιατρικού ιδρύματος. Γιατί σε αυτή την περίπτωση σημαίνει ότι έχει χαθεί κάθε μέτρο σεβασμού στον άνθρωπο. Γιατί εξακολουθούμε να προβάλλουμε και να αναπαράγουμε ό,τι πουλάει, αφού προηγουμένως δηλώνουμε κάθετοι σε οποιαδήποτε μορφή bullying. Γιατί δεν αξιώνουμε τον άρτο, αλλά αρκούμαστε στα θεάματα.

Για όλα αυτά, και πολλά άλλα, δε μπορούμε να σωθούμε σα χώρα. Προχειρότητα, διγλωσσία, εφήμερες λύσεις, θέατρο παραλόγου. Τολμώντας την πρόβλεψη..τα πρωτοσέλιδα με τις φωτογραφίες τής Βίκυς Σταμάτη στο Δρομοκαΐτειο, και όλα τα σχόλια για την απόδρασή της, σε λίγες ημέρες υποκριτικά θα φιλοξενούν απόψεις για το πραγματικό νόημα τού Πάσχα και θα εύχονται καλές γιορτές. Χωρίς συνείδηση, χωρίς αυτοκριτική, δίχως αυτοσεβασμό τελικά. Ένας φαρισαϊσμός που, λόγω των ημερών, θα στηλιτευθεί ξανά και ξανά. Στη θεωρία μόνο. Στην πράξη υπηρετείται δεόντως.

Είμαστε η χώρα που περιορίζεται σε ωραία λόγια και πηχαίους τίτλους. Ο χρόνος είναι λίγος και δε θα σωθούμε, αν δε σκύψουμε το συντομότερο πάνω από την ουσία.

Όταν η Ζωή παρεκτρέπεται

   

Εάν κληθούν οι μαθητές που ήταν στα θεωρεία τής Βουλής να γράψουν μια έκθεση με θέμα την εκδρομή τους, το αποτέλεσμα θα ήταν οδυνηρό για όλους. Για τους νέους, που τις τελευταίες ημέρες όλοι διακηρύσσουμε, και για την παιδεία, που διεκδικούμε.

 Ποιο ναό τής Δημοκρατίας να υμνήσουν και για ποιο Κοινοβούλιο να εκφραστούν; Αυτά τα παιδιά, με τη ζωντανή ιστορία που βιώνουν, πόσο περήφανα αισθάνονται που είναι Έλληνες; Οι εκπαιδευτικοί τούς έδωσαν, δικαίως, τη δυνατότητα να παρευρεθούν στην ολομέλεια, να πάρουν μια γεύση Δημοκρατίας. Αφελείς κι εκείνοι, καθώς πιο ώριμοι, όφειλαν να προειδοποιήσουν με το γνωστό σήμα «Επιτρέπεται άνω των 15 ετών». Θεσμοί, (όχι η Τρόικα, αλλά οι ελληνικοί), κόμματα, κοινοβουλευτικοί εκπρόσωποι, προσωπικές επιδιώξεις, γραμματείς, βουλευτές, όλοι ένα κουβάρι, χωρίς αιδώ, χωρίς σεβασμό, δίχως τη συναίσθηση ότι η Βουλή δεν είναι μια παρέα που αποφασίζει, αλλά έχει ακροατήριο, διέπεται από κανόνες και, κυρίως, απευθύνεται σ’ ένα λαό που δοκιμάζεται σκληρά. Σ΄ένα λαό, υπέρ του οποίου έπρεπε να διεξαχθεί συζήτηση και να ψηφιστεί ένα κρίσιμο νομοσχέδιο.

  Και αναρωτιέται κανείς ποια θα ήταν η εξέλιξη εάν η αίθουσα δεν είχε έδρανα, αλλά καρέκλες (είναι γνωστοί άλλωστε οι λόγοι που οδήγησαν πριν χρόνια στην αντικατάστασή τους). Εικόνες ντροπής έχουμε ξαναδεί να εκτυλίσσονται και έχει γίνει πολλάκις αυστηρή κριτική. Θα περίμενε όμως ο πολίτης, ο δοκιμαζόμενος πολίτης, από μια κυβέρνηση που ευαγγελίζεται- ευαγγελιζόταν μάλλον- το καινούργιο, να επιδεικνύει περισσότερο σεβασμό σε εκείνους που την ανέδειξαν, καλύτερο χειρισμό και ψυχραιμία στη διαχείριση των διαδικασιών τής Βουλής. Η χώρα βρίσκεται σε τεντωμένο σχοινί και η έλλειψη σοβαρότητας κοστίζει. Μια σοβαρότητα, που όσο περνάει ο καιρός, φαίνεται να λείπει εν γένει από την κυβέρνηση.

Ας βάλουμε τέλος κι εμείς στην υποκρισία

  Παρακολουθώντας όσα εκτυλίσσονται τις τελευταίες ημέρες, και με την επιφύλαξη πως θα δούμε κι άλλα το επόμενο διάστημα, τίποτα δεν πρέπει να μας εκπλήσσει. Απόπειρα χρηματισμού βουλευτών, με δόση ηθοποιίας (κατ’ επάγγελμα ή κατά συνθήκη),  αμφίδρομες υποκλοπές, παρακολουθήσεις, ρόλος τής ΕΥΠ, μηνύσεις και αλληλοκατηγορίες, πολιτικοί δίαυλοι μεταξύ των κομμάτων και άλλα τέτοια συνθέτουν την πολιτική σκηνή λίγο πριν την εκλογή ΠτΔ. Υπονοούμενα είχαν αφεθεί εδώ και καιρό για χρηματισμό. Η δικαιοσύνη θα κάνει αυτό που πρέπει και, εν μέρει ή ολοκληρωτικά, θα ξεδιαλύνει την υπόθεση, ενώ οι χαμένοι θα διασπείρουν τις αμφιβολίες τους για την τελική έκβαση.

  Ποιος όμως μένει με ανοιχτό το στόμα, όπως λένε τα μ.μ.ε.; Ό, τι παρακολουθούμε είναι ο μεγεθυντικός φακός αυτού που εμείς έχουμε καταφέρει. Πιθανόν να γίνομαι κουραστικός επαναλαμβάνοντας τη λέξη «εκφυλισμός», αλλά είναι η αλήθεια. Ο εκφυλισμός τής πολιτικής είναι ο καθρέφτης τής αποσύνθεσης των θεσμών και της λειτουργίας τού κράτους. Σύμφωνα με το αντιπροσωπευτικό σύστημα που διέπει το πολίτευμά μας (με όλες τις αδυναμίες του) οι βουλευτές εκπροσωπούν το λαό. Εάν ερωτηθεί ένας πολίτης κατά πόσο τον αντιπροσωπεύει ο κύριος τάδε ή ο κύριος δείνα που διαπραγματεύεται μία ψήφο έναντι εκατομμυρίων, η απάντηση θα είναι αρνητική και σίγουρα θα συνοδεύεται από την αποκήρυξη αυτών των πολιτικών. Αναφέρθηκα πριν σε μεγεθυντικό φακό. Επομένως η προηγούμενη απάντηση ενέχει μια υποκρισία. Αρκούν δύο λέξεις για να δικαιολογηθεί ο χαρακτηρισμός. Δύο πρακτικές πολύ γνώριμες στον τόπο μας. Το «λάδωμα» και το «γρηγορόσημο». Πόσοι δεν ακολούθησαν αυτή την οδό για να διεκπεραιώσουν μια υπόθεση; Ας αναρωτηθεί ο καθένας ξεχωριστά. Και αυτά στο μαύρο χρήμα εμπίπτουν.

  Το «φακελάκι» π.χ. σε γιατρούς είναι νοοτροπία και κατεστημένο, τόσο πολύ, που ασθενείς επιμένουν, ακόμα κι εάν οι γιατροί δε δέχονται τα χρήματα. Αντίστοιχα και μια άδεια π.χ. στην πολεοδομία, ή σε άλλη υπηρεσία, με αποκορύφωμα τις εφορίες. (Οφείλω να παραδεχτώ πως η χρήση ηλεκτρονικών συστημάτων έχει περιορίσει αρκετά το φαινόμενο, η νοοτροπία όμως παραμένει.) Πόσοι δεν έχουν καταφύγει στην τροχαία για σβήσιμο μιας κλήσης, αν και ήταν βεβαιωμένη παράβαση; Πόσα χρήματα γι’άλλον σκοπό δόθηκαν και τελικά αλλού διοχετεύθηκαν; Επιπλέον, η ειδησεογραφία πολλών ετών πίσω έχει να επιδείξει πλήθος επίορκων υπαλλήλων και δημοσίων λειτουργών, και για να προλάβω τη σκέψη, συμφωνώ πως αρκετοί δυστυχώς παραμένουν στις θέσεις τους. Η εύκολη απάντηση είναι πως οι πολιτικοί γέννησαν αυτές τις πρακτικές και οδήγησαν με τη σειρά τους τούς πολίτες και έφτασε αυτή η νοοτροπία να μας χαρακτηρίζει σαν λαό.

  Τώρα που είμαστε, και θα είμαστε γι’αρκετό καιρό, στο μικροσκόπιο των ξένων, ήρθε ο καιρός ν’αλλάξουμε. Εάν βάλουμε το «φακελάκι» σε μεγεθυντικό φακό θα δούμε τις μίζες από εξοπλιστικά προγράμματα. Εάν κάνουμε το ίδιο με το «λάδωμα» ενός κρατικού λειτουργού, θα δούμε πιθανόν χρηματισμό βουλευτών. Ο περιβόητος όρκος αποτελεί μια γραφικότητα, καθώς άπαντες ορκίζονται όταν καταλαμβάνουν μια θέση, αλλά το αποτέλεσμα κάθε άλλο παρά πίστη στον όρκο φανερώνει. Τα παραπάνω παραδείγματα καταδεικνύουν και τον ρόλο των μεσαζόντων. (Ο επίορκος υπάλληλος εφορίας π.χ. είναι ο μεσάζων μεταξύ ημών και της Πολιτείας που εισπράττει τους φόρους.) Ο αντίλογος θα μπορούσε να είναι πως όλα αυτά δεν χαρακτηρίζουν τα επιμέρους σύνολα. Δεν παίρνουν όλοι οι γιατροί «φακελάκι», δε χρηματίζονται όλοι οι υπάλληλοι, δεν προσπαθούν όλοι οι πολίτες να «λαδώσουν» για μια υπόθεσή τους.

  Οι δημοκρατίες λειτουργούν με την πλειοψηφία και νομίζω πως η εποχή μας απαιτεί ειλικρίνεια. Με αφορμή τα τελευταία γεγονότα διατυπώνεται το ρητορικό ερώτημα πως «για να δίνουν τόσα για μία ψήφο, φανταστείτε τί γίνεται σε πιο υψηλά επίπεδα και σε πιο σοβαρές υποθέσεις». Θα έθετα το ίδιο ερώτημα λίγο διαφορετικά. Στην πιθανότητα να έχει χρηματιστεί ο τάδε βουλευτής πόσες χιλιάδες ψηφοφόρων τον έστειλαν να τους εκπροσωπεί; Αρκετές και εδώ χρειάζεται η ειλικρίνεια και η αυτοκριτική των πολιτών. Η Βουλή δεν είναι αποκομμένη από τον κόσμο, αλλά η εκάστοτε μορφή της αντλεί τα χαρακτηριστικά της από αυτούς που ψηφίζουν. Μέχρι τώρα η σύνθεσή της διαμορφωνόταν από ένα ιδιότυπο «δούναι και λαβείν», από ένα αλισβερίσι μεταξύ ψηφοφόρων και εκλεγμένων. Τα αποτελέσματα τα βιώνουμε όλοι.

  Η κινδυνολογία είναι απλή μέθοδος και γίνεται με εύκολα επιχειρήματα, επομένως θα μπορούσα να πω πως το μέλλον τής χώρας προδιαγράφεται ακόμα πιο ζοφερό. Η αλήθεια όμως είναι πως πιστεύω ακράδαντα ότι μετά το ισχυρό οικονομικό σοκ που υπέστη η Ελλάδα, είναι ικανοί οι Έλληνες ν’αλλάξουν και νοοτροπία, διότι η υφιστάμενη εξαντλήθηκε. Είναι ο μόνος τρόπος, εκτός κι εάν ακόμα υπάρχουν εκείνοι που αντιπροσωπεύονται επάξια από αυτούς που πορεύονται κραδαίνοντας ένα cd ή μια μαγνητοφωνημένη (και πιθανόν μονταρισμένη) συνομιλία.