Παρά το γεγονός ότι για λόγους διπλωματικής προσέγγισης οι συνεχείς προκλήσεις της Τουρκίας χαρακτηρίζονται ως τακτικισμοί, η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική. Η συνολική στρατηγική της τα τελευταία χρόνια σηματοδοτεί ένα σχέδιο επιθετικής μορφής, με απώτερο σκοπό να περικυκλώσει την Ελλάδα, μέσω μιας εκβιαστικής διαμόρφωσης ευρύτερων διαπραγματευτικών πεδίων, στην βάση της αναδιάταξης του ενεργειακού χάρτη της περιοχής και όχι μόνον.
Η εμπλοκή της στην Συρία με στόχο την άντληση περιφερειακής διαπραγματευτικής ισχύος και στη Λιβύη για τον ίδιο λόγο και με το περίβλημα του παράνομου τουρκολιβυκού μνημονίου, δεν πρέπει να νοούνται λανθασμένα σαν μπλόφα, ή ως τακτικισμός. Ο αποσυντονισμός της διεθνούς πολιτικής σκηνής, λόγω των οικονομικών συνεπειών της πανδημίας, η αδυναμία έγκαιρου συντονισμού των χωρών της ΕΕ, η προβληματική κατάσταση στις ΗΠΑ (βρισκόμαστε στην «ευαίσθητη» προεκλογική περίοδο), οι κινήσεις και ενέργειες στο πεδίο του επαναπροσδιορισμού της διεθνούς στρατηγικής τόσο από πλευράς Ρωσίας, όσο και Κίνας, φαίνεται να αφήνουν πεδίο στους επιθετικούς σχεδιασμούς της επεκτατικής Τουρκίας.
Ο σχεδιασμός αυτός για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες φαίνεται να αναδεικνύει ως μονόδρομο την δημιουργία κατάστασης «εμπλοκής» με την Ελλάδα. Αν λάβουμε υπόψη το γεγονός ότι η χώρα οδεύει προς μία νέα κρίση και οι ένοπλες δυνάμεις της ανασυντάσσονται μεν (αργά δε), αυταπόδεικτα κάθε αναλυτής καταλήγει στο συμπέρασμα πως από πλευράς Τουρκίας η χρονική συγκυρία αναδεικνύεται σαν ιδανική για την επιθετική ανάπτυξη των υπαρκτών μαξιμαλιστικών της προσεγγίσεων.
Κατά συνέπεια δεν βρισκόμαστε πλέον στην εποχή των κινήτρων και αντικινήτρων. Η εποχή αυτή έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί. Η στρατηγική μπλόφα δεν υφίσταται πλέον, ώστε να είναι εφικτή μία κάποιας μορφής διαπραγμάτευση με σκοπό τον κατευνασμό της Τουρκίας, όπως λανθασμένα κατά την γνώμη μου υποστηρίζουν ορισμένοι αναλυτές και κορυφαίοι πολιτικοί.
ΗΡΑΚΛΗΣ ΡΟΥΠΑΣ 