Εχθές, 19-10-2014, «η Πάτρα έγινε ροζ» χάριν στην πρωτοβουλία τού Συλλόγου Γυναικών με καρκίνο τού μαστού. Η εκδήλωση περιελάμβανε μουσική, ομιλίες, χορευτικά σχήματα, παιδικά events με κλόουν και ξυλοπόδαρους κ.ά. Πέρυσι η αντίστοιχη εκδήλωση έλαβε χώρα στη γέφυρα τού Ρίου, με περπάτημα στο Αντίρριο και πάλι πίσω. Εχθές η πεζοπορία ξεκίνησε από τον Φάρο τής Πάτρας και κατέληξε στο νέο λιμάνι, όπου και παρακολουθήσαμε τα παιδικά δρώμενα. Πολύς κόσμος. Η ημέρα ήταν ηλιόλουστη και αυτό συνέβαλε στη μεγάλη συμμετοχή, με άνδρες και γυναίκες όλων των ηλικιών να δίνουν ένα και μόνο μήνυμα. Την έγκαιρη διάγνωση που σώζει ζωές. Μέσα στο πλήθος παρατηρούσες και γυναίκες με χαρακτηριστικά που μαρτυρούσαν πως βρίσκονται ήδη μέσα στη νόσο. Δεύτερο μήνυμα η αισιοδοξία και η δίψα για ζωή. Συγχαρητήρια σε αυτές που αντιμετωπίζουν τον καρκίνο με αυτόν τον τρόπο. (τον καρκίνο, έτσι λέγεται… δεν αλλάζει η ουσία αν ελαφρύνουμε τη λέξη). Βγαίνουν μπροστά, χωρίς ταμπού, και φωνάζουν για πρόληψη, με την ευχή να μη συμβεί σε άλλη. Τον στόχο τον πέτυχαν, διότι μετά το πέρας τής εκδήλωσης, όσοι κυκλοφορούσαν στην πόλη, φορούσαν τις χαρακτηριστικές ροζ μπλούζες. Μού άρεσε η Πάτρα έτσι. Η Πάτρα στα ροζ για καλό σκοπό..
Σήμερα το πρωί κοιτάζοντας στο διαδίκτυο «έπεσα» σε μια δυσάρεστη είδηση. Μια τετραμελής οικογένεια ζει μέσα σε αυτοκίνητο. Η δημοσιογράφος είπε on air πως δε μπορεί να διαχειριστεί τηλεοπτικά μια τέτοια υπόθεση, πνίγοντας κάτι σαν λυγμό, πριν αλλάξει θέμα. Θεωρώ πως δεν ήταν τηλεοπτικό τρικ, γιατί οι συνθήκες στις οποίες διαβιώνει, ή προσπαθεί να επιβιώσει, αυτή η οικογένεια είναι όντως για να κλαίει κανείς. Η εύκολη απάντηση, ή ο εύκολος σχολιασμός, θα ήταν πως λαϊκίζει το κανάλι με σκοπό την τηλεθέαση, και έμμεσα κι εγώ που το αναπαράγω. Ας κοιτάξουμε το δάσος επιτέλους. Δε μ’ ενδιαφέρει για ποιο λόγο έφτασε αυτή η οικογένεια στο σημείο να μην έχει σπίτι. Δε με νοιάζει εάν χρωστάει σε τράπεζες και μού είναι αδιάφορη η προσωπική ευθύνη των γονέων. Δεν τα συνυπολογίζω όλα αυτά στο αποτέλεσμα πως δύο παιδιά κοιμούνται μαζί με τους γονείς τους σ’ ένα αυτοκίνητο. Θα αναρωτηθώ, όπως και η δημοσιογράφος, πού είναι το «ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα», πού είναι ο δήμος, πού είναι επιτέλους το κράτος πρόνοιας; Κανείς δεν τους είδε; Κανείς δεν ενδιαφέρθηκε; Το δυστυχές είναι πως όχι, γι’ αυτό το λόγο, προφανώς, κατέφυγαν στην τηλεόραση.
Πλεόνασμα, spreads, έξοδος από το μνημόνιο, εκλογές ή όχι, success story, αναπτυξιακά έργα σε δρόμους, λιμάνια και πλατείες απασχολούν αυτούς τους ανθρώπους; Τα παιδιά πηγαίνουν σχολείο άραγε; Πού πλένονται; Σιτίζονται, στοιχειωδώς τουλάχιστον; Δεν γνωρίζω. Δεν είχε συνέχεια το ρεπορτάζ. Ενδεχομένως να μάθουμε αύριο. Ναι, η Ελλάδα διανύει μία οικονομική κρίση χωρίς προηγούμενο. Βρισκόμαστε στον 21ο αι. όμως και σε μια ευρωπαϊκή χώρα είναι απαγορευμένα τέτοια περιστατικά. Το κράτος ήταν το πρώτο που όφειλε να προστρέξει, για να σώσει, εάν μπορεί πλέον, τη λίγη από την αξιοπρέπεια που τού έχει απομείνει. Δυστυχώς ένα πλάνο αυτού τού αυτοκινήτου-σπιτιού προκαλεί την ίδια, ή και περισσότερη, συγκίνηση από τα ψηφιδωτά τής Αμφίπολης παγκοσμίως. Δυστυχώς όλες οι εικόνες κάνουν το γύρο τού κόσμου, καλές και άσχημες.
Σ’ ένα προηγούμενο άρθρο μου είχα κλείσει με την ευχή να μη χάσουν οι Έλληνες την φιλανθρωπία τους. Εκτός από τις πρωτοβουλίες μεμονωμένων ανθρώπων, συλλόγων και τής Εκκλησίας, που ομολογουμένως καλύπτει κενά, ας ενεργοποιηθεί κι ας δραστηριοποιηθεί επιτέλους το κράτος πρόνοιας. Είναι αδιανόητο να μη μπορεί, να μην έχει τον τρόπο. Ο Σύλλογος Γυναικών, που κατάφερε κι έκανε την Πάτρα ροζ, διαμηνύει την πρόληψη. Προλάβετε πριν είναι αργά. Ας προλάβει και το κράτος λοιπόν. Η πρόληψη δεν θα οδηγούσε μια οικογένεια στο αυτοκίνητο. Συγχαρητήρια σε όλες τις γυναίκες για την χθεσινή εκδήλωση. Όσο για την τετραμελή οικογένεια… ντρέπομαι σαν άνθρωπος και μετά σαν πολίτης.
ΗΡΑΚΛΗΣ ΡΟΥΠΑΣ 