Ευτυχές το νέο (πολιτικό) έτος

    Πάει ο παλιός ο χρόνος και μαζί με αυτόν και η μέχρι πρότινος Βουλή. Η άφιξη τού νέου έτους θα σηματοδοτήσει και την αλλαγή τής πολιτικής κατάστασης στη χώρα, καθώς την 25η Ιανουαρίου οι πολίτες θα κληθούν να ψηφίσουν γι’άλλη μια φορά, πριν τη λήξη τής 4ετίας, για νέα κυβέρνηση. Γνώμη και θέση μου το τελευταίο διάστημα ήταν πως η χώρα δεν πρέπει να οδηγηθεί σε εκλογές, αλλά να εκλεγόταν ΠτΔ και στη συνέχεια, κατόπιν συμφωνίας, να διεξάγονταν μες στο 2015.  Αυτό δε συνέβη, επομένως σε μια σύντομη προεκλογική περίοδο οι πολίτες καλούνται να σταθμίσουν πολλές παραμέτρους πριν φτάσουν στις κάλπες.

  Επιμένω στη στάθμιση, καθώς τώρα είναι η στιγμή που όσοι διεκδικήσουν την ψήφο θα κληθούν να προτείνουν, να απορρίψουν και να εισηγηθούν τις θέσεις τους για το μέλλον. Έως τώρα, και το επεσήμανα συχνά στις παρεμβάσεις μου, οι κορώνες, οι φλυαρίες και οι ανεύθυνες φωνές ακούγονταν με ευκολία. Έφτασε όμως η προκήρυξη εκλογών που προκαλεί και αναγκάζει όλες τις πλευρές ν’ανοίξουν τα χαρτιά τους, να μιλήσουν βάσει προγραμμάτων και εφικτών λύσεων, λαμβάνοντας πάντοτε υπ’όψιν πως η χώρα δεσμεύεται από υπογραφές έναντι των εταίρων, οι οποίες δεν ακυρώνονται με τη διεξαγωγή εκλογών.

   Ανιχνεύοντας τα μηνύματα των δημοσκοπήσεων διαπιστώνει κανείς την ανάγκη τού κόσμου για αλλαγή. Ωστόσο μετά από πέντε χρόνια μνημονιακών πολιτικών, ύφεσης και οικονομικού σοκ θεωρώ πως η αλλαγή δεν καθορίζεται από τα ορθά ή τα ορθότερα των κριτηρίων εκ μέρους των πολιτών. Αρκεί ν’απομακρυνθούν οι κυβερνώντες και ν’αναλάβουν άλλοι; Αυτό εννοούμε αλλαγή; Η παραδοχή πως το πολιτικό σύστημα έχει φθαρεί και απαιτείται ανανέωση, δε συμπεριλαμβάνει μόνο την κυβέρνηση, η οποία σίγουρα απέτυχε, αλλά και την αντιπολίτευση. Δεν είμαι σίγουρος πώς θα επέλθει η αλλαγή που επιθυμούμε όλοι με μια παράταξη που ενέταξε στις τάξεις της στελέχη από άλλους χώρους, που ψήφισαν το μνημόνιο και το μεσοπρόθεσμο. Δε γνωρίζω κατά πόσο είναι σε θέση ν’αναλάβει σε μια τόσο κρίσιμη στιγμή για τη χώρα τη διακυβέρνησή της, όταν οι θέσεις της για την οικονομία είναι θολές και δε δίνουν σαφείς απαντήσεις. Όταν η μοναδική απάντηση είναι η «σκληρή διαπραγμάτευση» και όταν ερωτώνται τι θα κάνουν στην περίπτωση που αρνηθούν οι εταίροι, διαπιστώνει κανείς ότι σχέδιο δεν υπάρχει.

  Από την άλλη, η τέως κυβέρνηση ολιγώρησε αδικαιολόγητα μετά τις ευρωεκλογές στην εφαρμογή των συμφωνηθέντων (επαναλαμβάνω, όπως το κάνω συχνά, πως οι μεταρρυθμίσεις δεν ταυτίζονται με επώδυνα μέτρα) και αναλώθηκε σε μια στείρα αντιπαράθεση με την αντιπολίτευση, συρόμενη σε παλινωδίες, όπως ο ΕΝΦΙΑ ή η ρύθμιση των 100 δόσεων. Παράλληλα, το ΠΑΣΟΚ τής συγκυβέρνησης, εσωστρεφές και ανήμπορο να υποστηρίξει τις θέσεις του, ακολουθούσε τη ΝΔ, με την οποία δεν ταυτίστηκε, αλλά ετέθη στο περιθώριο. Πολλές ευνοϊκές τροπολογίες και ρυθμίσεις σε νομοσχέδια έγιναν μετά από εισηγήσεις στελεχών τού ΠΑΣΟΚ, αλλά έλειψε η πολιτική που θα τις προέβαλλε και θα τις επικοινωνούσε στους πολίτες.

   Επειδή η αποτίμηση δεν προσφέρει, καθώς ο πολιτικός διάλογος συχνά εξαντλείται σε αυτήν και ο κόσμος έχει φτάσει στα όριά του, κοινωνικά και οικονομικά, το ζητούμενο είναι το μέλλον. Η σύντομη προεκλογική περίοδος προδιαγράφεται πολωτική, με σκληρές αντιπαραθέσεις, που αμφιβάλλω εάν θα αναδείξουν τις πολιτικές που υποστηρίζει ο καθένας. Επικοινωνιακά έχει επιλεγεί η τακτική τού «φόβου» και της «κινδυνολογίας» εκατέρωθεν. Επενδύουν στο φόβο, ενώ θα έπρεπε να καταθέτουν προτάσεις. Ξοδεύουν το χρόνο σε διαξιφισμούς, ενώ θα μπορούσαν ν’απευθυνθούν στους πολίτες με ειλικρίνεια και να παρουσιάσουν ποιο είναι το σχέδιο, ποια είναι τα βήματα εκείνα που θα βάλουν τη χώρα σε διαφορετική τροχιά.

  Να επενδύει κανείς στο φόβο δεν είναι γόνιμο και κρύβει κινδύνους. Προτιμώ να επενδύω στο μέλλον και στην κατάθεση προτάσεων. Δεν επιχειρηματολογώ με καταστροφολογία, αλλά γνωρίζοντας σε βάθος την υφιστάμενη οικονομική κατάσταση, οφείλω να διαλέγομαι με δεδομένα, χωρίς να δημιουργούνται αυταπάτες. Δεν επιθυμώ να αντιπαρατίθεμαι για το παρελθόν, αλλά να υποστηρίζω και να συμπράττω σε εφικτές και μεθοδευμένες λύσεις. Πιστεύω στη σύνθεση και όχι στην πόλωση. Η πολιτική περιχαράκωση αποτελεί παρελθόν και η παρούσα συγκυρία απαιτεί ενότητα και όχι διάσπαση. Σε αυτήν την κρίσιμη ώρα, στην αυγή τού νέου έτους, ας παραμείνουμε νουνεχείς και ας σκεφτούμε επιτέλους πώς θα παραχθεί πολιτική ουσίας, χωρίς επικοινωνιακά παιχνίδια που στοχεύουν μόνο στην εξουσία, χωρίς όραμα, ελπίδα και σχέδιο.

  Μια δημιουργική και ωφέλιμη χρονιά εύχομαι σε καθέναν ξεχωριστά. Η αλλαγή που προσδοκούμε όλοι ας αρχίσει με την αλλαγή τού έτους, ατενίζοντας με ρεαλισμό και αισιοδοξία το μέλλον.

Ας βάλουμε τέλος κι εμείς στην υποκρισία

  Παρακολουθώντας όσα εκτυλίσσονται τις τελευταίες ημέρες, και με την επιφύλαξη πως θα δούμε κι άλλα το επόμενο διάστημα, τίποτα δεν πρέπει να μας εκπλήσσει. Απόπειρα χρηματισμού βουλευτών, με δόση ηθοποιίας (κατ’ επάγγελμα ή κατά συνθήκη),  αμφίδρομες υποκλοπές, παρακολουθήσεις, ρόλος τής ΕΥΠ, μηνύσεις και αλληλοκατηγορίες, πολιτικοί δίαυλοι μεταξύ των κομμάτων και άλλα τέτοια συνθέτουν την πολιτική σκηνή λίγο πριν την εκλογή ΠτΔ. Υπονοούμενα είχαν αφεθεί εδώ και καιρό για χρηματισμό. Η δικαιοσύνη θα κάνει αυτό που πρέπει και, εν μέρει ή ολοκληρωτικά, θα ξεδιαλύνει την υπόθεση, ενώ οι χαμένοι θα διασπείρουν τις αμφιβολίες τους για την τελική έκβαση.

  Ποιος όμως μένει με ανοιχτό το στόμα, όπως λένε τα μ.μ.ε.; Ό, τι παρακολουθούμε είναι ο μεγεθυντικός φακός αυτού που εμείς έχουμε καταφέρει. Πιθανόν να γίνομαι κουραστικός επαναλαμβάνοντας τη λέξη «εκφυλισμός», αλλά είναι η αλήθεια. Ο εκφυλισμός τής πολιτικής είναι ο καθρέφτης τής αποσύνθεσης των θεσμών και της λειτουργίας τού κράτους. Σύμφωνα με το αντιπροσωπευτικό σύστημα που διέπει το πολίτευμά μας (με όλες τις αδυναμίες του) οι βουλευτές εκπροσωπούν το λαό. Εάν ερωτηθεί ένας πολίτης κατά πόσο τον αντιπροσωπεύει ο κύριος τάδε ή ο κύριος δείνα που διαπραγματεύεται μία ψήφο έναντι εκατομμυρίων, η απάντηση θα είναι αρνητική και σίγουρα θα συνοδεύεται από την αποκήρυξη αυτών των πολιτικών. Αναφέρθηκα πριν σε μεγεθυντικό φακό. Επομένως η προηγούμενη απάντηση ενέχει μια υποκρισία. Αρκούν δύο λέξεις για να δικαιολογηθεί ο χαρακτηρισμός. Δύο πρακτικές πολύ γνώριμες στον τόπο μας. Το «λάδωμα» και το «γρηγορόσημο». Πόσοι δεν ακολούθησαν αυτή την οδό για να διεκπεραιώσουν μια υπόθεση; Ας αναρωτηθεί ο καθένας ξεχωριστά. Και αυτά στο μαύρο χρήμα εμπίπτουν.

  Το «φακελάκι» π.χ. σε γιατρούς είναι νοοτροπία και κατεστημένο, τόσο πολύ, που ασθενείς επιμένουν, ακόμα κι εάν οι γιατροί δε δέχονται τα χρήματα. Αντίστοιχα και μια άδεια π.χ. στην πολεοδομία, ή σε άλλη υπηρεσία, με αποκορύφωμα τις εφορίες. (Οφείλω να παραδεχτώ πως η χρήση ηλεκτρονικών συστημάτων έχει περιορίσει αρκετά το φαινόμενο, η νοοτροπία όμως παραμένει.) Πόσοι δεν έχουν καταφύγει στην τροχαία για σβήσιμο μιας κλήσης, αν και ήταν βεβαιωμένη παράβαση; Πόσα χρήματα γι’άλλον σκοπό δόθηκαν και τελικά αλλού διοχετεύθηκαν; Επιπλέον, η ειδησεογραφία πολλών ετών πίσω έχει να επιδείξει πλήθος επίορκων υπαλλήλων και δημοσίων λειτουργών, και για να προλάβω τη σκέψη, συμφωνώ πως αρκετοί δυστυχώς παραμένουν στις θέσεις τους. Η εύκολη απάντηση είναι πως οι πολιτικοί γέννησαν αυτές τις πρακτικές και οδήγησαν με τη σειρά τους τούς πολίτες και έφτασε αυτή η νοοτροπία να μας χαρακτηρίζει σαν λαό.

  Τώρα που είμαστε, και θα είμαστε γι’αρκετό καιρό, στο μικροσκόπιο των ξένων, ήρθε ο καιρός ν’αλλάξουμε. Εάν βάλουμε το «φακελάκι» σε μεγεθυντικό φακό θα δούμε τις μίζες από εξοπλιστικά προγράμματα. Εάν κάνουμε το ίδιο με το «λάδωμα» ενός κρατικού λειτουργού, θα δούμε πιθανόν χρηματισμό βουλευτών. Ο περιβόητος όρκος αποτελεί μια γραφικότητα, καθώς άπαντες ορκίζονται όταν καταλαμβάνουν μια θέση, αλλά το αποτέλεσμα κάθε άλλο παρά πίστη στον όρκο φανερώνει. Τα παραπάνω παραδείγματα καταδεικνύουν και τον ρόλο των μεσαζόντων. (Ο επίορκος υπάλληλος εφορίας π.χ. είναι ο μεσάζων μεταξύ ημών και της Πολιτείας που εισπράττει τους φόρους.) Ο αντίλογος θα μπορούσε να είναι πως όλα αυτά δεν χαρακτηρίζουν τα επιμέρους σύνολα. Δεν παίρνουν όλοι οι γιατροί «φακελάκι», δε χρηματίζονται όλοι οι υπάλληλοι, δεν προσπαθούν όλοι οι πολίτες να «λαδώσουν» για μια υπόθεσή τους.

  Οι δημοκρατίες λειτουργούν με την πλειοψηφία και νομίζω πως η εποχή μας απαιτεί ειλικρίνεια. Με αφορμή τα τελευταία γεγονότα διατυπώνεται το ρητορικό ερώτημα πως «για να δίνουν τόσα για μία ψήφο, φανταστείτε τί γίνεται σε πιο υψηλά επίπεδα και σε πιο σοβαρές υποθέσεις». Θα έθετα το ίδιο ερώτημα λίγο διαφορετικά. Στην πιθανότητα να έχει χρηματιστεί ο τάδε βουλευτής πόσες χιλιάδες ψηφοφόρων τον έστειλαν να τους εκπροσωπεί; Αρκετές και εδώ χρειάζεται η ειλικρίνεια και η αυτοκριτική των πολιτών. Η Βουλή δεν είναι αποκομμένη από τον κόσμο, αλλά η εκάστοτε μορφή της αντλεί τα χαρακτηριστικά της από αυτούς που ψηφίζουν. Μέχρι τώρα η σύνθεσή της διαμορφωνόταν από ένα ιδιότυπο «δούναι και λαβείν», από ένα αλισβερίσι μεταξύ ψηφοφόρων και εκλεγμένων. Τα αποτελέσματα τα βιώνουμε όλοι.

  Η κινδυνολογία είναι απλή μέθοδος και γίνεται με εύκολα επιχειρήματα, επομένως θα μπορούσα να πω πως το μέλλον τής χώρας προδιαγράφεται ακόμα πιο ζοφερό. Η αλήθεια όμως είναι πως πιστεύω ακράδαντα ότι μετά το ισχυρό οικονομικό σοκ που υπέστη η Ελλάδα, είναι ικανοί οι Έλληνες ν’αλλάξουν και νοοτροπία, διότι η υφιστάμενη εξαντλήθηκε. Είναι ο μόνος τρόπος, εκτός κι εάν ακόμα υπάρχουν εκείνοι που αντιπροσωπεύονται επάξια από αυτούς που πορεύονται κραδαίνοντας ένα cd ή μια μαγνητοφωνημένη (και πιθανόν μονταρισμένη) συνομιλία. 

Εκλογή Προέδρου και Συντέλεια

  Ακούγοντας τη βροχή και βλέποντας τις αστραπές μού ήρθε στο μυαλό η παγκόσμια υστερία τού 2012. Πέρασαν δύο χρόνια και κανείς δεν ασχολείται πλέον και λίγοι θα θυμούνται τις προβλέψεις. Από ένα ημερολόγιο των Μάγια, τάχα, αποκρυπτογραφήθηκε πως τον Δεκέμβριο τού 2012 (21 ή 22 η ακριβής ημερομηνία) θα καταστρεφόταν ο κόσμος, ο πλανήτης Γη, το σύμπαν..ό,τι τέλος πάντων ονομάζεται στερέωμα. Πολλά γράφτηκαν, ακόμα  περισσότερα ειπώθηκαν και το διαδίκτυο έβριθε από αποκλειστικές πληροφορίες επιστημόνων. Εντύπωση προκαλούσε πως διαφωνία δεν υπήρχε. Κατά κοινή ομολογία το ημερολόγιο έδειχνε Δεκέμβριο τού 2012. Τέτοια παραφροσύνη δεν είχε παρατηρηθεί ούτε στο «millenium», όταν κυκλοφόρησαν αντίστοιχες φήμες περί καταστροφής. Μάγοι, μέντιουμ, συνωμοσιολόγοι, παραθρησκευτικές οργανώσεις είχαν την τιμητική τους. Οι εκδοχές διάφορες, ανάλογα με αυτόν που τις διατύπωνε. Το 2012, λοιπόν, θα γινόταν η Δευτέρα Παρουσία, εξωγήινοι θα εφορμούσαν με υπερσύγχρονα όπλα, ένας μετεωρίτης (είχε και όνομα) είχε πορεία προς τη Γη και τίποτα δε μπορούσε να τον εμποδίσει, στο ίδιο κλίμα και άλλα σενάρια επιστημονικής φαντασίας.

   Πωλήθηκαν αρκετά βιβλία, γυρίστηκε και ταινία σχετική με το θέμα, αλλά το θλιβερό ήταν ο παροξυσμός που προκαλούσαν οι φήμες. Μελέτες τής εποχής έδειχναν μεγάλο ποσοστό (μεγάλο ανάλογα με την αντικειμενική λογική που έχει ένας άνθρωπος) που πίστευε στη συντέλεια κι εάν ανατρέξει κανείς, ακόμα και σήμερα, στο ίντερνετ θα δει καταφύγια με τις κατάλληλες προμήθειες για το επερχόμενο γεγονός, ακόμα και ομαδικές αυτοκτονίες. Ο σαρκασμός των «λογικών» ενάντια σε αυτούς που περίμεναν πως κάτι θα συμβεί έκρυβε και μια αμφιβολία, διότι το μέλλον κανείς δε γνωρίζει, ακόμα και μια σύμπτωση (όλοι θυμόμαστε τον μετεωρίτη που έπεσε στη Ρωσία), θα μπορούσε, εν μέρει, να επιβεβαιώσει την «προφητεία».Οι κασσάνδρες διαψεύσθηκαν και ακριβώς δύο χρόνια αργότερα η Γη είναι στη θέση της, φαντάζομαι αντίστοιχα και το σύμπαν. Εξωγήινοι δε μας επιτέθηκαν και οι διαστημικές υπηρεσίες είναι σε θέση να βγάλουν από την πορεία τους τους μετεωρίτες που, πιθανόν, απειλούν τον πλανήτη μας.

***

   Σήμερα θα διεξαχθεί η πρώτη εκ των τριών ψηφοφοριών για ΠτΔ και άπαντες ασχολούνται με αριθμούς. 162,163,164…180. Δημοσιογράφοι, πολιτικοί, αναλυτές, δημοσκόποι, όλοι. Προ της ψηφοφορίας όμως έχει προηγηθεί η τρομοκρατία στους πολίτες απ’όλες τις πλευρές. Δεν είναι χειραγώγηση, αλλά ευθεία καλλιέργεια φόβου. Στο ερώτημα εάν πρέπει να εκλεγεί Πρόεδρος έχω τοποθετηθεί. Η παρούσα Βουλή πρέπει να εκλέξει Πρόεδρο, να ολοκληρώσει τις διαπραγματεύσεις και στη συνέχεια, εάν οι συνθήκες το απαιτήσουν, να οδηγηθεί η χώρα σε εθνικές εκλογές. Συνδέοντας το με τα προηγούμενα όμως, θέλω να τονίσω την απλή λογική. Αυτή τη λογική που διαθέτει ο μέσος άνθρωπος. Με δεδομένο ότι είμαστε μια δανεισμένη χώρα και παρακολουθώντας τη διεθνή επικαιρότητα ποιος μέσος νους πιστεύει την αντιπολίτευση και πως μπορεί η Ελλάδα ν’αλλάξει από τη μια μέρα στην άλλη επιστρέφοντας στην εποχή προ τού 2009; Ποιος δε διαθέτει τη λογική να καταλάβει πως είναι αδιανόητο ν’αποκατασταθούν σε μία ημέρα όλες οι αδικίες που επέβαλε το μνημόνιο, όταν η χώρα έχει δεσμευθεί; Και η κυβέρνηση που βιάστηκε, χωρίς λογική, επιστράτευσε διλημματικές μεθόδους, ενώ θα έπρεπε, ως όφειλε, να ολοκληρώσει τις διαπραγματεύσεις και στη συνέχεια να προκηρύξει την εκλογή ΠτΔ.

   Οι πολίτες που στις δημοσκοπήσεις ψηφίζουν κατά της εκλογής ΠτΔ, για να οδηγηθεί το επόμενο διάστημα η χώρα σε εθνικές εκλογές, θεωρώ ότι εκφράζουν τη δικαιολογημένη δυσαρέσκειά τους. Είναι θέμα κοινής λογικής και ας μην υποτιμάμε διαρκώς τη νοημοσύνη μας, ικανοποιώντας στιγμιαία την οργή διά της ψήφου. Η τρομοκρατία και τα διλήμματα απέχουν πολύ από τις ρεαλιστικές λύσεις που απαιτεί αυτή η περίοδος για τη χώρα. Ας σταθούν οι βουλευτές όλων των πλευρών στο ύψος των περιστάσεων, δικαιολογώντας με λογικά επιχειρήματα τη ψήφο τους, πέρα από κομματικές και προσωπικές φιλοδοξίες.

Αναζητείται εθνική στάση και συνεννόηση

 http://sknews.gr/permalink/25195.html

 Είναι εκτός πραγματικότητας και πέρα από κάθε τι που απαιτεί η εποχή μας όσοι εφησυχάζουν, και τους αρκεί δυστυχώς, πως ακόμα και η λέξη tragicomedy είναι ελληνική. Προσκολλημένοι στο παρελθόν, αραγμένοι και ήσυχοι πως αυτό το παρελθόν θα μας σώσει. Απώτερο και κοντινό. Και αφού το απώτερο δεν κατάφερε να διδάξει το πρόσφατο, ας μας διδάξει το πρόσφατο πώς οφείλουμε να πορευθούμε στο μέλλον. Στο θολό «τώρα», που αποδεικνύει πως οι ακροβασίες των πέντε τελευταίων ετών δεν προσέφεραν κάτι στην πολιτική σοφία τού τόπου.

  Οι πολιτικοί δεν άκουσαν, δεν κατάλαβαν πως χρειάζονται ισορροπίες και συνεννόηση στα βασικά ζητήματα τής χώρας; Δεν εισέπραξαν την απογοήτευση τού κόσμου; Δεν κουράστηκαν να λογομαχούν ώρες ατελείωτες, χωρίς συμπέρασμα και κοινούς τόπους; Να αναλώνονται μόνο σε επικοινωνιακά τεχνάσματα με έξυπνες και «πιασάρικες» ατάκες, την ίδια στιγμή που το εξωτερικό δίνει το στίγμα; Και τα μμε να αναπαράγουν το πολιτικό χάος και τους άνευ σημασίας διαξιφισμούς, την ίδια ώρα που τα διεθνή μέσα ασχολούνται γι’άλλη μια φορά με την κατάσταση στην ελληνική οικονομία και τις επιπτώσεις της; Ακόμα και η Τουρκία ( ναι, η χώρα που δεν ανήκει στη Δύση και εμείς, δικαίως βέβαια, κατηγορούμε πως δε μπορεί να βάλει τάξη ούτε στο εσωτερικό, ούτε στις σχέσεις της με τις γείτονες χώρες, την Τουρκία που βλέπουμε αφ’υψηλού), ακόμα και αυτή λοιπόν μας χλευάζει, παρουσιάζοντάς μας σαν αρκούδα που χορεύει στο ρυθμό τής Ευρώπης.

  Δώσαμε το δικαίωμα. Από τη μια σπεύσαμε να δηλώσουμε πως δεν έχουμε ανάγκη το ΔΝΤ και στη συνέχεια πως οι αγορές θα χορεύουν στο εξής καθ’όπως επιθυμεί η Ελλάδα. Και αντί να το «μαζέψουμε», να το «σώσουμε», δίνοντας την αίσθηση τής χώρας, του κράτους, του έθνους, το προεκτείναμε, το «απλώσαμε», με μια κυβέρνηση που αιφνιδιάζει και στη συνέχεια ακολουθεί την τακτική των διλημμάτων, και μια αντιπολίτευση, μια αλαζονική και ναπολεόντεια αντιπολίτευση, που θ’αναγκάσει τις αγορές (αυτές που δε μας δάνειζαν και μπήκαμε στο μνημόνιο, και αυτές που, εάν δανειστούμε, το επιτόκιο θα είναι ασύμφορο για την Ελλάδα) να χορεύουν. Και για να συμπληρωθεί η αμετροέπεια, διακηρύσσει η αντιπολίτευση τη διαγραφή τού μεγαλύτερου μέρους τού χρέους, όταν τα ευρωπαϊκά κοινοβούλια είναι απρόθυμα να συμφωνήσουν.

  Αναρωτιέμαι ποιος πείθεται πλέον. Εμφυλιοπολεμικές συνθήκες με φωνές για κρεμάλες (πολιτικές διευκρινίζεται στη συνέχεια), για κόμματα, τα οποία υποστηρίζουν τους αντιεξουσιασές και ξαφνικά θα έρθουν στην κυβέρνηση, για τεχνητό bankrun και άλλα παρόμοια, που πολώνουν το κλίμα στην κοινωνία και κάθε άλλο παρά λύνουν τα προβλήματά της. Μια εθνική συμφωνία, μια ενιαία στάση, για να φανούμε στους εταίρους μας σοβαροί και με πρόθεση ν’ απαγκιστρωθεί η Ελλάδα το συντομότερο δυνατόν, δεν υπάρχει. Δεν το καταφέραμε ποτέ. Και δεν το προσπαθούμε ούτε τώρα, παρά τα μηνύματα που έρχονται από το εξωτερικό.

  Εκτός από το πεντοζάλι, γνωρίζουμε και το χορό τού Ζαλόγγου. Υπάρχει όμως και μια ενδιάμεση κατάσταση που πρέπει ν’αναζητηθεί πάνω από τα κομματικά συμφέροντα και τα προσωρινά αξιώματα. Η συνεννόηση με τους εταίρους μας και οι ρυθμίσεις επί των οικονομικών είναι μονόδρομος. Οι σειρήνες, βέβαια, για αλλαγή τού κλίματος την επομένη ενδεχομένων εθνικών εκλογών πληθαίνουν, όσο πλησιάζει η ψηφοφορία για ΠτΔ. Εύχομαι να μην παρασύρουν και να μην πείσουν, διότι στο τρέχον διάστημα προέχει η συμφωνία με την Τρόικα και όχι οι εκλογές. Εάν το απαιτεί η κοινωνία και οι συνθήκες ας καταλήξουμε τουλάχιστον σε ημερομηνία εκλογών, αφού δεν είμαστε ικανοί να συμφωνήσουμε σε οτιδήποτε άλλο.