ΕΝΑΣ ΣΜΗΝΑΓΟΣ ΔΕ ΦΕΡΝΕΙ ΤΗΝ ΑΝΟΙΞΗ

  «Σηκώστε το κεφάλι ψηλά», είπε από το πιλοτήριο ο σμηναγός και έδωσε ένα τόνο αισιοδοξίας στις καγκελοποιημένες παρελάσεις και στη συννεφιασμένη επέτειο.  Απευθύνθηκε στους Έλληνες  χωρίς κανένα διαχωρισμό και η φράση του μας έκανε να αισθανθούμε πως κάτι εθνικό συνέβαινε εκείνη την ημέρα. Αυτός μόνος. Κανείς άλλος μαζί του. Αυτή η επέτειος είχε ένα διαφορετικό κλίμα. Ο σχολιασμός της αναλώθηκε στα εμφυλιοπολεμικά χρόνια και όχι στο γεγονός τού 1940. Σε παρέλαση δήμου τής Αττικής, με απόφαση τού δημάρχου, ακούστηκε ο ύμνος τού ΕΑΜ στην παρέλαση και αυτό πυροδότησε αντιδράσεις και συζητήσεις όχι για τον Μεταξά και το «ΟΧΙ», αλλά για τον εμφύλιο, ποιος συνθηκολόγησε με ποιον, ποιος επικράτησε, ποιον αποτίμησε θετικά η ιστορία και άλλα τέτοια, την ίδια στιγμή που οι Τούρκοι γίνονται ολοένα και πιο προκλητικοί στην Κύπρο. Το εξωφρενικό, το αδιανόητο, ήταν ένα ρητορικό ερώτημα πολιτευτή τής ΝΔ (τού κ. Θ. Πλεύρη), ο οποίος αναρωτήθηκε πώς θα αισθανόταν άραγε ένα παιδί δεξιάς οικογένειας ακούγοντας τον ύμνο τού ΕΑΜ την ώρα που παρέλαυνε.

   Με όλο τον σεβασμό σε όλες τις απόψεις, καθώς όλοι κρίνονται όταν αρθρώνουν δημόσιο λόγο, επειδή είναι νέος άνθρωπος, ηλικιακά τουλάχιστον, θα έπρεπε καταρχήν να αναρωτηθεί, και όχι μόνον αυτός, ποιο παιδί που παρέλαυνε γνώριζε τι ακούγεται και τι σημαίνει ΕΑΜ (το πιο πιθανό είναι να ακούστηκε γνώριμος ο ήχος φέρνοντας στο μυαλό κάποιων παιδιών ένα ηλεκτρονικό παιχνίδι). Εάν εκείνη την ώρα ξεσπούσαν επεισόδια από θερμόαιμους εκατέρωθεν, ποιο παιδί θα καταλάβαινε γιατί παρεκτράπη η παρέλαση; Επειδή σε αυτή την επέτειο έλειψαν τα επεισόδια προηγούμενων ετών, βοήθησε ίσως ο καιρός και τα κάγκελα(…), το παραπάνω θέμα σχεδόν μονοπώλησε τις συζητήσεις. Δευτερευόντως εντύπωση προκάλεσε ο έγχρωμος σημαιοφόρος, αλλά το θέμα πέρασε «στα ψιλά» από τα δελτία ειδήσεων, και μόνο στο διαδίκτυο σχολιάστηκε αρκούντως. (Αρκετά χρόνια πριν όλοι θυμόμαστε τον σάλο που προκάλεσε ένας άλλος σημαιοφόρος από την Αλβανία. Το θέμα τώρα δεν «πουλάει», γιατί και στις δύο εθνικές επετείους, τα τελευταία χρόνια, τυγχάνει να σηκώνουν την σημαία παιδιά που δεν είναι Έλληνες. Θα ρωτήσει κάποιος τι είναι τελικά Έλληνες και η συζήτηση «τραβάει» επί μακρόν για το αν δικαιούται κάποιος μη Έλλην να υψώνει τη γαλανόλευκη.)

  Ο Πρόεδρος τής Δημοκρατίας προτίμησε, κατά τη συνήθη τακτική, τις γενικότητες περί ενότητος και μάχης που πρέπει να δοθεί για να ξεπεραστεί η κρίση, υπογραμμίζοντας τον ρόλο των ενόπλων δυνάμεων. «Με αλληλεγγύη», είπε, αλλά αναρωτιέμαι εάν ο ίδιος, στην πράξη, έχει κινηθεί προς σ’ αυτή την κατεύθυνση, όπως προστάζει η θέση και το αξίωμά του. Κατά τ’ άλλα άπαντες δήλωσαν περήφανοι για το έπος του ’40, και σίγουροι για την ετοιμότητα των ενόπλων δυνάμεων, όποτε κι εάν χρειαστούν. Στερεότυπες εκφράσεις, προσαρμοσμένες στα χρόνια τού μνημονίου, και λόγια που κανείς δε θέλει ν’ ακούει πλέον. Ο υπουργός παιδείας αναφέρθηκε στα  μέτρα ασφαλείας, θεωρώντας τα αναγκαία, εκφράζοντας παράλληλα την ευχή να είναι η τελευταία παρέλαση που γίνεται με κάγκελα. Ο πρωθυπουργός έκανε λόγο για ελευθερία, δημοκρατία, αξιοπρέπεια και παρακαταθήκες των ηρώων. Η αντιπολίτευση προέτρεψε σε αγώνες για να ανατραπεί η παρούσα πολιτική. Και πέρασε η ημέρα, οι σημαίες κατέβηκαν από τα περισσότερα μπαλκόνια και επιστρέψαμε άρον άρον στις ρυθμίσεις για τα ληξιπρόθεσμα, στο ελληνικό υποβρύχιο που πλέει στη Μεσόγειο, για το τι σημαίνει έξοδος από το μνημόνιο και όλα αυτά τής επικαιρότητας. Και άρχισαν εκ νέου οι δηλώσεις και τα δελτία τύπου από κυβέρνηση και αντιπολίτευση, που κανένα νόημα δεν έχουν για τον κόσμο, και τους κάνουν να φαίνονται ακόμα κατώτεροι των περιστάσεων.

  Επέτειος ήταν και με τα τυπικά αποτελεί τώρα παρελθόν. Σαν επέτειος τι άλλο θα μπορούσε να είναι…ίσως μια ευκαιρία ν’ αντιληφθούν οι Έλληνες πως είναι έθνος. Πως είναι ένας λαός,  που στην πλειονότητά του υποφέρει, και πως ήρθε ο καιρός ν’ αρχίσει να κοιτάζει ψηλά. Δυστυχώς οι πολιτικοί, ξεχνώντας τις καθιερωμένες δηλώσεις τους για την επέτειο, εργάζονται προς την αντίθετη κατεύθυνση, δημιουργώντας και καλλιεργώντας κλίμα διχασμού. (Ο διχασμός δε σημαίνει απαραίτητα δεξιά ή αριστερά. Έχει περάσει σε πιο απλά επίπεδα, πέρα από ιδεολογίες. Γιατί π.χ. ο ένας δικαιούται επίδομα και όχι ο άλλος, γιατί εκείνη η ομάδα πολιτών ρύθμισε τα χρέη της, ενώ κάποιοι άλλοι δεν περιλαμβάνονται στις ρυθμίσεις, για ποιο λόγο ο τάδε νομός έχει υψηλότερο συντελεστή από κάποιον άλλο σχετικά με το επίδομα θέρμανσης, ακόμα και με τις πρόσφατες πλημμύρες, κάποιοι θα αποζημιωθούν και κάποιοι όχι.)

  Ο σμηναγός έδωσε το σύνθημα, χωρίς να διαχωρίσει κανέναν. Μένει σε όλους εκείνους που τον επαίνεσαν ν’ αλλάξουν προσανατολισμό και να μεριμνήσουν, ώστε να σηκώσουμε το κεφάλι ψηλά όλοι μαζί.

ΕΝΟΧΙΚΗ ΕΠΕΤΕΙΟΣ

ΕΝΟΧΙΚΗ ΕΠΕΤΕΙΟΣ

   Ο Ιωάννης Μεταξάς, στο αίτημα για επέλαση των Ιταλών το βράδυ της 28^ης Οκτωβρίου 1940 απάντησε με τη γνωστή φράση «Alors, c’est la guerre» (αυτό σημαίνει πόλεμο) και σήμανε εκείνη η νύχτα την έναρξη τού ελληνοϊταλικού πολέμου. Πολλά έχουν ειπωθεί για την προσωπικότητα τού Μεταξά και πιο συγκεκριμένα για τα γεγονότα εκείνης της νύχτας. Λαμπρές σελίδες στην ιστορία τής Ελλάδος, Έπος τού Σαράντα, μάχες στα ελληνοαλβανικά σύνορα, νίκη των Ελλήνων, και τα σχετικά ιστορικά στοιχεία, αφορούν την ιστορική αποτίμηση τού πολέμου και όχι την επέτειο τής αφετηρίας του.

  Η επέτειος αφορά την ανάμνηση, την θύμηση τής κίνησης τού Μεταξά και την είσοδο τής χώρας στον πόλεμο. Παρελάσεις σε κεντρικές, και μη, πόλεις σε όλη την Ελλάδα, μαθητικές και στρατιωτικές, με σύσσωμη την πολιτική και στρατιωτική ηγεσία παρούσα και τις γαλανόλευκες να κυματίζουν σε μπαλκόνια. Το τυπικό τού εορτασμού τής επετείου μάλιστα έχει καθιερώσει και συγκεκριμένο φαγητό γι’ αυτή την ημέρα, καθώς και την «κλασική» ερώτηση πλέον σε μαθητές για το τι εορτάζεται αυτή την ημέρα (λες και φταίνε οι μαθητές που δε γνωρίζουν, αλλά αυτό είναι θέμα μεγάλης συζήτησης). Εθνική παλιγγενεσία και εθνική υπερηφάνεια. Ένα αίσθημα πως όλοι οι Έλληνες, ως έθνος, γίνονται ένα, χάριν τής αναμνήσεως τού «ΟΧΙ».

   Τα τελευταία χρόνια, στα χρόνια τού μνημονίου, το τυπικό έχει αλλάξει κατά τι. Κάγκελα υψώνονται μπροστά από τους «επισήμους» στις παρελάσεις, για την αποφυγή επεισοδίων. Αγανακτισμένοι πολίτες, απελπισμένοι, αδικημένοι, δράττονται της ευκαιρίας τής επετείου για να διαμαρτυρηθούν στους πολιτικούς, που ευθύνονται για τη σημερινή κατάσταση. Ο εκάστοτε «επίσημος», σε κάθε εξέδρα παρελάσεως, προσωποποιεί για τον πολίτη την αιτία των δεινών της κρίσης (ο διαμαρτυρόμενος, βέβαια, εκείνη τη στιγμή σκοπίμως ξεχνά πως πλέον δε βρισκόμαστε σε Κατοχή, επομένως ο κάθε πολιτικός στην εξέδρα βρίσκεται επειδή έχει ψηφιστεί με δημοκρατικές διαδικασίες, ήτοι και προσωπική ευθύνη των πολιτών).

  Και φέτος οι παρελάσεις θα γίνουν υπό το ίδιο καθεστώς, με κάγκελα και μέτρα ασφαλείας, υπό το φόβο επεισοδίων. Αναρωτιέμαι πού είναι η εθνική υπερηφάνεια. Πού είναι το «σύσσωμο» τού έθνους, όταν ακραίες φωνές συγκρούονται μεταξύ τους, με φόντο την επέτειο και μια κουρελιασμένη γαλανόλευκη, που ο καθένας διεκδικεί ως περισσότερο πατριώτης από τον άλλον. Οι δηλώσεις των πολιτικών θα κυμανθούν, γι’ άλλη μια φορά, στα ίδια επίπεδα, πως, δηλαδή, η χώρα αρχίζει και βγαίνει από την κρίση, χάριν στις θυσίες τού λαού. Οι επιζήσαντες ανάπηροι πολέμου θα εξακολουθούν και φέτος να διακηρύττουν πως δεν πολέμησαν για μια τέτοια Ελλάδα, για μια χώρα τής εξαθλίωσης και πάντοτε οικονομικά υποταγμένης. Και ενδόμυχα, οι έχοντες την πρωτοβουλία για τα μέτρα ασφαλείας, ίσως να παρακαλούν να σταθεί ο καιρός σύμμαχός τους, ώστε να συγκεντρωθεί όσο το δυνατόν λιγότερος κόσμος.

   Στο ίδιο έργο θεατές γι’ άλλον ένα χρόνο. Η ιστορικότητα τού γεγονότος δεν αμφισβητείται και υπογραμμίζεται. Μήπως ήρθε, όμως, η ώρα ν’ αλλάξει το τυπικό τής επετείου; Με τους Ιταλούς είμαστε, σχεδόν, στην ίδια μοίρα σήμερα. Τα τουρκικά πλοία αλωνίζουν στο Αιγαίο και στην Κύπρο και όλοι αντιλαμβάνονται πως στα εθνικά θέματα πάσχουμε, όντες απασχολημένοι με τα οικονομικά στο εσωτερικό. Αναρωτιέμαι εάν η εικόνα τής επετείου προκαλεί ένα μειδίαμα στους ξένους, καθώς άπαντες γνωρίζουν πως η Ελλάδα είναι μια χώρα πλήρως εξαρτημένη και δείχνει αναχρονιστικό να εορτάζει με αυτόν τον τρόπο. Αντί για βαρύγδουπες και πατριωτικές κορώνες, οι ιθύνοντες ας φροντίσουν για το σήμερα. Έφτασε η ώρα να πάψουμε να αντλούμε αίγλη και δύναμη από το παρελθόν, διότι φαντάζει οξύμωρο με τη σημερινή κατάσταση που βιώνουμε όλοι. Η ιστορία δεν αποτίμησε μόνο το «ΟΧΙ» τού Μεταξά, αλλά αποτιμά όλα τα «ΟΧΙ» και τα «ΝΑΙ» από τότε έως σήμερα.

  Καλή αυριανή Έλληνες. Εύχομαι την 25^η Μαρτίου να τα πούμε χωρίς κάγκελα..

Τι σημαίνουν τα θετικά αποτελέσματα στα stress tests των Τραπεζών

Τα θετικά αποτελέσματα των stress tests –αποτέλεσμα των σημαντικών προσπαθειών των τελευταίων ετών-που ανακοινώθηκαν την Κυριακή, θα σηματοδοτήσουν μία σημαντική θετική τροπή στην λειτουργία τού τραπεζικού συστήματος και κατ΄επέκταση τής δυνατότητας των τραπεζών να χρηματοδοτήσουν το υγιές τμήμα τής οικονομίας και την ανάπτυξη.

Εκτιμώ πως η εξέλιξη αυτή θα αποτελέσει την πρώτη από μία σειρά εξελίξεων- με επιστέγασμα την τελική αναπροσαρμογή των δεδομένων του χρέους- που θα χαρακτηρίζει ως δεδομένο πλέον την έξοδο από το τυπικό σκέλος του μνημονίου.

Η θετική προοπτική της εξέλιξης των «αριθμών» θα πρέπει να σηματοδοτήσει την αναγκαία στροφή στην στήριξη τής κοινωνίας και της οικονομίας, ώστε να μην ευημερήσουν μόνον οι…αριθμοί.

Μία εικόνα..μία χώρα..χιλιάδες λέξεις..

 

ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΟ ΑΣΥΛΟ, ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΑΣ…

  Υπάρχει ένα φαινόμενο στη γλώσσα, που οι φιλόλογοι ονομάζουν παρήχηση, επαναλαμβανόμενο γράμμα ή φθόγγος, δηλαδή, σ’ ένα στίχο ή ένα χωρίο, η οποία παρήχηση ερμηνεύεται ανάλογα με το τι θέλει να τονίσει ο εκάστοτε συγγραφέας ή ποιητής. Χρησιμοποιώντας την παρήχηση, λοιπόν, θα ήθελα να σχολιάσω τα όσα παρακολουθούμε τις τελευταίες ημέρες σχετικά με το άσυλο των πανεπιστημίων. Το πανεπιστημιακό άσυλο απαγορεύει την είσοδο αστυνομίας και την όποια αστυνόμευση τού χώρου, καθιστώντας ταυτόχρονα τα πανεπιστημιακά ιδρύματα, πολλές φορές, χώρους ασυδοσίας και ασχημοσύνης. Νεαροί φοιτητές ασυλλόγιστα και, μάλλον, με ασάφεια στα επιχειρήματά τους, εναντιώνονται στον πρύτανη τού πανεπιστημίου, επειδή τηρεί την νομιμότητα, και κατά την άποψή τους, καταργεί το άσυλο.

  Ας σταματήσουμε σε αυτή τη χώρα ν’ ασχολούμαστε με τα δευτερεύοντα και ας κοιτάξουμε τα πραγματικά προβλήματα. Το άσυλο έχει να κάνει με την ελεύθερη διακίνηση ιδεών και όχι με την οικειοποίηση ενός δημόσιου χώρου από μια μειοψηφία φοιτητών ή και μη φοιτητών. Εάν ο τάδε πρύτανης εμπόδισε την διακίνηση ιδεών, συντάσσομαι με τους φοιτητές, χωρίς δεύτερη σκέψη (εν έτει 2014 δε μπορούμε να μιλάμε για ελεύθερη διακίνηση ιδεών, όταν η πρόσβαση στο διαδίκτυο είναι εφικτή από οποιοδήποτε μέρος, το καθεστώς στην παιδεία έχει αλλάξει άρδην από την εποχή που θεσπίστηκε το «άσυλο» και, σε κάθε περίπτωση, υπάρχει το εργαλείο τής ψήφου στα χέρια όλων, συμπεριλαμβανομένων και των φοιτητών). Εάν λοιπόν ο πρύτανης προέβη σε παράβαση καθήκοντος, ας ερευνηθεί το θέμα. Εάν όμως έκανε απλώς το καθήκον του, προστατεύοντας τον χώρο, στον οποίο είναι επικεφαλής, δεν καταλαβαίνω για ποιο λόγο γίνεται συχνά πυκνά, με διάφορες αφορμές, η συζήτηση για το άσυλο (πλησιάζει και η επέτειος τού Πολυτεχνείου). Καταρχήν, ας τεθεί το ερώτημα εάν υπάρχει η ανάγκη τού ασύλου. Ναι, υπάρχει. Υπάρχει η ανάγκη αστυνόμευσης τού χώρου, για να μην καταντούν οι πληρωμένες από φορολογούμενους δομές των πανεπιστημίων, έρμαιο σε ομάδες φοιτητών; Η απάντηση αυτονόητη. Στο όνομα τού ασύλου ανέχεται ο κάθε φορολογούμενος πολίτης να καταστρέφεται δημόσια περιουσία και να καλείται ο ίδιος, μέσω τής φορολογίας πάλι, να την αποκαταστήσει; Νομίζω πως όχι.

  Παρατηρώντας τους φοιτητές να διαπληκτίζονται με τον πρύτανη, αναρωτιέμαι πόσοι από αυτούς γνωρίζουν τι είναι το άσυλο. Περί τίνος πρόκειται αυτή η έννοια. Τους το δίδαξε κάποιος; Αναρωτιέμαι εάν γνωρίζουν ιστορία, είναι παιδιά που δεν έχουν ζήσει σε καθεστώς δικτατορίας, δεν έζησαν καν τα ταραγμένα χρόνια που την παιδεία στιγμάτισε η δολοφονία Τεμπονέρα, πέρασαν μόνο σχολικά χρόνια κάνοντας «εθιμοτυπικές» καταλήψεις. Και ξαφνικά από μαθητές τής καταντημένης παιδείας και του καταντημένου σχολείου, γίνονται φοιτητές που αρθρώνουν ένα λόγο, ο οποίος αρμόζει σε άλλες εποχές. Είναι κατευθυνόμενοι; Ο λόγος τους δε μοιάζει με «αριστερό», αλλά με «αριστερίστικο». Και από πού είναι εξουσιοδοτημένες αυτές οι ομάδες; Εκφράζουν άραγε το σύνολο των φοιτητών; Θεωρώ πως όχι. Ο κάθε σκεπτόμενος φοιτητής μπορεί εύκολα να αντιληφθεί πως η παρουσία του, και η δυνατότητα να στέκεται μπροστά στον πρύτανη και να εκφράζεται, καταργεί αυτόματα την έννοια τού ασύλου. Η αστυνόμευση δεν έχει να κάνει με τις ιδέες, αλλά με τις υποδομές, που σαν πολίτης, μαζί και με άλλους, αξιώνω να μην καταστρέφονται και να μη λεηλατούνται. Κι εάν για το κράτος είναι δύσκολο να επιφορτιστεί η ήδη ελλιπής αστυνομική δύναμη με τη φύλαξη των πανεπιστημίων, ας θεσπίσει το κάθε ίδρυμα τη δική του ασφάλεια, ας ιδρυθεί μια «διαπανεπιστημιακή δύναμη φύλαξης», κατά τα πρότυπα ξένων ιδρυμάτων, για να μη δοθεί η ασφάλεια σε ιδιωτικές εταιρίες.

   Κατανοώ το θυμό των νέων και των φοιτητών. Στρέφεται όμως προς λάθος κατεύθυνση. Δεν είναι το θέμα τού ασύλου που τους οργίζει και θα ήταν χρήσιμο να σκεφτούν τι πραγματικά τους ενοχλεί. Και όταν το εντοπίσουν, θα ήταν ωφέλιμο να προσπαθήσουν να το αλλάξουν. Είναι οξύμωρο για τα νέα παιδιά να κρατούν στο χέρι τους, στην κυριολεξία, οποιαδήποτε πληροφορία, χάριν σε μία συσκευή, και ταυτόχρονα η σκέψη τους να προσανατολίζεται και να διαμορφώνεται από παρωχημένα περιβάλλοντα. Θέλω να πιστεύω πως είναι η μειοψηφία τής νέας γενιάς που φέρεται κατ’ αυτό τον τρόπο. Η Ελλάδα δεν έχει ανάγκη από νέους που θρηνούν τον αδικοχαμένο φίλο τους σπάζοντας και καίγοντας την Αθήνα, όπως το 2008 (ας σημειωθεί πως η δολοφονία Γρηγορόπουλου, και όσα ακολούθησαν, συνέβησαν προ κρίσης). Δεν έχει ανάγκη από φοιτητές που, αντί να σκέφτονται τις σπουδές τους, ασχολούνται με το άσυλο. Να είναι πολιτικοποιημένοι, διότι αυτοί θ’ αναλάβουν τα ηνία αργότερα, αλλά όχι φανατισμένοι και κατευθυνόμενοι. Ας ασχοληθούν με την ουσία και όχι με τους τύπους. Ας μείνουν στη χώρα, καταβάλλοντας κάθε προσπάθεια να την αλλάξουν, να μη φεύγουν στο εξωτερικό, προσφέροντας σε ξένα κράτη τις πολύτιμες για την Ελλάδα υπηρεσίες τους.

  Καλή η θεωρία βέβαια, αλλά χρειάζεται το όραμα και το παράδειγμα, και σε αυτό έχουν δίκιο. Δεν έχουν από πού να «πιαστούν» και πού να στραφούν, όταν και ο ΟΑΣΑ επιβεβαιώνει πως μια ολόκληρη γενιά χάνεται εξ αιτίας τής κρίσης και της ανεργίας. Από πού να παραδειγματιστούν, όταν σύσσωμη η πολιτική ηγεσία (;) και τα μ.μ.ε. τού τόπου ομφαλοσκοπούν τις τελευταίες ημέρες, μια με το άσυλο και μια με την αξιολόγηση των υπαλλήλων, την ίδια στιγμή που τα βλέμματα όλων θα έπρεπε να είναι στραμμένα προς την ανατολή (και στο βορρά, ίσως, γιατί επίκειται η ονομασία των Σκοπίων, γεγονός που πιθανόν δυσαρεστήσει τους Έλληνες). Ας κοιτάξουμε όλοι επιτέλους την πραγματικότητα. Την ευθύνη την έχουν οι μεγαλύτεροι που διαμόρφωσαν συγκεκριμένες κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες, αλλά ας αναγνωρίσουν και οι νέοι τις δικές τους, παλεύοντας και αυτοί για το καλύτερο. Η δράση καμιά φορά ακολουθείται από τον διάλογο και όχι από την αντίδραση. Στο θέμα τού ασύλου οι φοιτητές δρουν για ν’ αντιδράσουν και όχι για να πετύχουν ένα θετικό αποτέλεσμα. Στη Βουλή οι πολιτικοί διαπληκτίζονται για να δικαιολογήσουν την αδράνεια και την ανεπάρκειά τους, δίχως να κατορθώνουν τίποτα απ’ όσα υπόσχονται και, κυρίως, απ’ όσα απαιτούν οι περιστάσεις.

  Ας αλλάξουμε κατεύθυνση και προσανατολισμό, όσο προλαβαίνουμε. Την εποχή που διανύουμε την διακρίνει μία αρνητική μοναδικότητα, που χρειάζεται την προσοχή και την ψυχραιμία όλων. Ας αλλάξουμε επιτέλους, διότι, διαφορετικά, οι αριστερές κορώνες των φοιτητών και οι αντίστοιχες κορώνες των πολιτικών πως η Ελλάδα αλλάζει προς το καλύτερο, θα θυμίζουν ολοένα και περισσότερο την ορχήστρα ενός παλιού ναυαγίου…

(σημ. Η παρήχηση τού ας στο κείμενο φανερώνει την προτροπή τού γράφοντος προς όλους για αλλαγή πορείας σε όλα τα επίπεδα).

Ανάγκη ύπαρξης κοινωνικού κράτους (παρέμβαση στο δελτίο ειδήσεων τού Achaia Channel,22-10-’14)

«Υπάρχει το μνημόνιο, αλλά και η εφαρμογή τού μνημονίου. Ο κόσμος θέλει ανθρώπους που έχουν εκπαιδευθεί, που έχουν περπατήσει στο δρόμο, ώστε να ξέρουν αυτό που νομοθετούν τι επίπτωση θα έχει την επόμενη ημέρα. Αυτό που γίνεται σήμερα είναι αναλγησία και με τέτοιου είδους προσεγγίσεις δεν πάμε πουθενά, όποιο κόμμα και να έρθει».

«Η νομοθέτηση είναι σκληρή διαδικασία. Από το να νομοθετήσω σωστά μέχρι το να νομοθετώ στο ‘πόδι’ είναι η νύχτα με την ημέρα. Δεν έχουν την εμπειρία να νομοθετήσουν, έστω και σκληρά, αλλά μεθοδικά, ισορροπημένα και ειλικρινώς».

«Έχω πρόβλημα με το εξής: Οι πρώτες προτεραιότητες που έπρεπε να είχαμε θέσει και να τις υλοποιήσουμε, όχι μόνο να τις γράφουμε σε χαρτί, είναι οι κοινωνικές δομές στους δήμους, στις τοπικές ενώσεις, στην κοινωνική αλληλοϋποστήριξη».

«Οι δήμοι, εάν ήθελαν κι εάν θέλουν, μπορούν να βρουν έξυπνους τρόπους χρηματοδότησης. Υπάρχει μια περιρρέουσα ατμόσφαιρα πως ανάταξη είναι εάν συνεχίσουμε να χτίζουμε δρόμους και γεφύρια. Ανάταξη τής οικονομίας  είναι εάν το παραγωγικό χρήμα, που έρχεται και από την Ευρώπη, οδηγηθεί στοχευμένα σε συγκεκριμένες κατηγορίες έργων ανάπτυξης. Προς το παρόν το χρήμα το βλέπουμε σε τσιμέντα».

«Δεν υπάρχει αναπτυξιακός σχεδιασμός, δεν υπάρχει κάποιο σχέδιο. Με το να λειτουργούμε με την καθημερινότητα και τα λάθη της δε δίνει προοπτική στην επόμενη ημέρα και δυστυχώς δε βλέπω (σχέδιο) από κανέναν και από κανένα κόμμα. Και αυτό με προβληματίζει βαθιά εν όψει των πολιτικών εξελίξεων που αναμένονται».

«Θεωρώ ότι κανένας δεν έχει μιλήσει γενικά (για την ανάπτυξη), αλλά και ειδικά για την Αχαΐα…ποιες είναι οι συγκεκριμένες προτάσεις αναπτυξιακής δομής για το Δήμο Ερυμάνθου, την Κάτω Αχαΐα, τα Καλάβρυτα. Θα ήθελα να δω αναπτυξιακή στρατηγική από τους Δήμους, γιατί υπάρχουν προγράμματα, που εάν συνενωθούν Δήμοι, ως προς τη διεκδίκηση και τον προγραμματισμό τους, μπορούν να πάρουν ευρωπαϊκά κονδύλια και να λειτουργήσουν. Αρκεί να μην έχουμε άρνηση σε οτιδήποτε καινοτόμο, οτιδήποτε, πιθανόν, να εμπεριέχει ιδιωτική πρωτοβουλία και οτιδήποτε εμπεριέχει ευρωπαϊκά κονδύλια».

«Ο σοσιαλισμός, επειδή έχω και το πολιτικό μετερίζι, δεν αποκλείει την ιδιωτική πρωτοβουλία, δεν αποκλείει την συνύπαρξη. Αυτό που αποκλείει είναι το κράτος-ιδιωτική επιχείρηση. Το κράτος είναι συντονιστής και πρέπει να ορίζει ποια είναι τα μέτρα και σταθμά προκειμένου να λειτουργήσει η επιχειρηματικότητα.»

«Υπάρχουν πάρα πολλά προγράμματα, που ευελπιστώ πως (οι Δήμοι) θα εκμεταλλευτούν. Από εδώ και στο εξής είναι μια χρυσή ευκαιρία ν’ αρχίσουν να συζητούν, να συνεργάζονται, να δέχονται και απόψεις συμβούλων. Η ανάθεση ενός έργου δεν είναι διαδικασία τυπική και λέω συνειδητά αυτό το οποίο προσεγγίζω. Η ανάθεση ενός έργου πρέπει να είναι στοχευμένη, αναλυμένη και να προσφέρει και στο κοινωνικό σύνολο και στην παραγωγή τής συγκεκριμένης περιοχής. Υπάρχουν κονδύλια που στοχεύουν και μπορούν να βοηθήσουν την ανάπτυξη τής παιδείας σε συγκεκριμένο πλάνο δράσης, την ανάπτυξη τής επιχειρηματικότητας…κι εκεί θα βοηθηθεί η ανεργία, οι νέοι που δεν έχουν πού να πάνε και προφανώς ο αγρότης ή οποιοσδήποτε άλλος επιχειρηματίας στην περιοχή που θέλει να ζήσει και να λειτουργήσει. Γι’ αυτά όμως πρέπει να γίνει διάλογος, να συζητήσουν, ν’ αφομοιώσουν τα λάθη…γιατί αλλιώς ο κύριος που ήταν μέσα στο αυτοκίνητο και λέει ‘δεν έχω ψωμί να φάω τί μου λέτε για φόρους’ αυτό θα είναι η ζώσα πραγματικότητα από εδώ και στο εξής και θα το πληρώσουμε όλοι».

Άλμα(τα) ζωής

  Εχθές, 19-10-2014, «η Πάτρα έγινε ροζ» χάριν στην πρωτοβουλία τού Συλλόγου Γυναικών με καρκίνο τού μαστού. Η εκδήλωση περιελάμβανε μουσική, ομιλίες, χορευτικά σχήματα, παιδικά events με κλόουν και ξυλοπόδαρους κ.ά. Πέρυσι η αντίστοιχη εκδήλωση έλαβε χώρα στη γέφυρα τού Ρίου, με περπάτημα στο Αντίρριο και πάλι πίσω. Εχθές η πεζοπορία ξεκίνησε από τον Φάρο τής Πάτρας και κατέληξε στο νέο λιμάνι, όπου και παρακολουθήσαμε τα παιδικά δρώμενα. Πολύς κόσμος. Η ημέρα ήταν ηλιόλουστη και αυτό συνέβαλε στη μεγάλη συμμετοχή, με άνδρες και γυναίκες όλων των ηλικιών να δίνουν ένα και μόνο μήνυμα. Την έγκαιρη διάγνωση που σώζει ζωές. Μέσα στο πλήθος παρατηρούσες και γυναίκες με χαρακτηριστικά που μαρτυρούσαν πως βρίσκονται ήδη μέσα στη νόσο. Δεύτερο μήνυμα η αισιοδοξία και η δίψα για ζωή. Συγχαρητήρια σε αυτές που αντιμετωπίζουν τον καρκίνο με αυτόν τον τρόπο. (τον καρκίνο, έτσι λέγεται… δεν αλλάζει η ουσία αν ελαφρύνουμε τη λέξη). Βγαίνουν μπροστά, χωρίς ταμπού, και φωνάζουν για πρόληψη, με την ευχή να μη συμβεί σε άλλη. Τον στόχο τον πέτυχαν, διότι μετά το πέρας τής εκδήλωσης, όσοι κυκλοφορούσαν στην πόλη, φορούσαν τις χαρακτηριστικές ροζ μπλούζες. Μού άρεσε η Πάτρα έτσι. Η Πάτρα στα ροζ για καλό σκοπό..

  Σήμερα το πρωί κοιτάζοντας στο διαδίκτυο «έπεσα» σε μια δυσάρεστη είδηση. Μια τετραμελής οικογένεια ζει μέσα σε αυτοκίνητο. Η δημοσιογράφος είπε on air πως δε μπορεί να διαχειριστεί τηλεοπτικά μια τέτοια υπόθεση, πνίγοντας κάτι σαν λυγμό, πριν αλλάξει θέμα. Θεωρώ πως δεν ήταν τηλεοπτικό τρικ, γιατί οι συνθήκες στις οποίες διαβιώνει, ή προσπαθεί να επιβιώσει, αυτή η  οικογένεια είναι όντως για να κλαίει κανείς. Η εύκολη απάντηση, ή ο εύκολος σχολιασμός, θα ήταν πως λαϊκίζει το κανάλι με σκοπό την τηλεθέαση, και έμμεσα κι εγώ που το αναπαράγω. Ας κοιτάξουμε το δάσος επιτέλους. Δε μ’ ενδιαφέρει για ποιο λόγο έφτασε αυτή η οικογένεια στο σημείο να μην έχει σπίτι. Δε με νοιάζει εάν χρωστάει σε τράπεζες και μού είναι αδιάφορη η προσωπική ευθύνη των γονέων. Δεν τα συνυπολογίζω όλα αυτά στο αποτέλεσμα πως δύο παιδιά κοιμούνται μαζί με τους γονείς τους σ’ ένα αυτοκίνητο. Θα αναρωτηθώ, όπως και η δημοσιογράφος, πού είναι το «ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα», πού είναι ο δήμος, πού είναι επιτέλους το κράτος πρόνοιας; Κανείς δεν τους είδε; Κανείς δεν ενδιαφέρθηκε; Το δυστυχές είναι πως όχι, γι’ αυτό το λόγο, προφανώς, κατέφυγαν στην τηλεόραση.

  Πλεόνασμα, spreads, έξοδος από το μνημόνιο, εκλογές ή όχι, success story, αναπτυξιακά έργα σε δρόμους, λιμάνια και πλατείες απασχολούν αυτούς τους ανθρώπους; Τα παιδιά πηγαίνουν σχολείο άραγε; Πού πλένονται; Σιτίζονται, στοιχειωδώς τουλάχιστον; Δεν γνωρίζω. Δεν είχε συνέχεια το ρεπορτάζ. Ενδεχομένως να μάθουμε αύριο. Ναι, η Ελλάδα διανύει μία οικονομική κρίση χωρίς προηγούμενο. Βρισκόμαστε στον 21^ο αι. όμως και σε μια ευρωπαϊκή χώρα είναι απαγορευμένα τέτοια περιστατικά. Το κράτος ήταν το πρώτο που όφειλε να προστρέξει, για να σώσει, εάν μπορεί πλέον, τη λίγη από την αξιοπρέπεια που τού έχει απομείνει. Δυστυχώς ένα πλάνο αυτού τού αυτοκινήτου-σπιτιού προκαλεί την ίδια, ή και περισσότερη, συγκίνηση από τα ψηφιδωτά τής Αμφίπολης παγκοσμίως. Δυστυχώς όλες οι εικόνες κάνουν το γύρο τού κόσμου, καλές και άσχημες.

   Σ’ ένα προηγούμενο άρθρο μου είχα κλείσει με την ευχή να μη χάσουν οι Έλληνες την φιλανθρωπία τους. Εκτός από τις πρωτοβουλίες μεμονωμένων ανθρώπων, συλλόγων και τής Εκκλησίας, που ομολογουμένως καλύπτει κενά, ας ενεργοποιηθεί κι ας δραστηριοποιηθεί επιτέλους το κράτος πρόνοιας. Είναι αδιανόητο να μη μπορεί, να μην έχει τον τρόπο. Ο Σύλλογος Γυναικών, που κατάφερε κι έκανε την Πάτρα ροζ, διαμηνύει την πρόληψη. Προλάβετε πριν είναι αργά. Ας προλάβει και το κράτος λοιπόν. Η πρόληψη δεν θα οδηγούσε μια οικογένεια στο αυτοκίνητο. Συγχαρητήρια σε όλες τις γυναίκες για την χθεσινή εκδήλωση. Όσο για την τετραμελή οικογένεια… ντρέπομαι σαν άνθρωπος και μετά σαν πολίτης.

Μιας εβδομάδας κρίση..

  Η κρίση των αγορών και των spreads, που βιώσαμε τις τελευταίες ημέρες, μας οδήγησε γι’ άλλη μία φορά στο συμπέρασμα πως εδώ και 3 χρόνια διανύουμε διεθνώς μία περίοδο έντονης μετάλλαξης στην χρηματοπιστωτική βιομηχανία, η οποία αντικατοπτρίζεται κυρίως στα δημοσιονομικά μεγέθη, και φυσικά στην «οικονομική καθημερινότητα».  Οι αλχημείες των χρηματοπιστωτικών μεγαθηρίων δημιούργησαν ένα ιδιότυπο σύστημα ανταλλαγών μεταξύ κυβερνήσεων και τραπεζών, ενεχυριάζοντας συνεχώς χρήμα, εισοδήματα, συντάξεις και περιουσίες φορολογουμένων.

   Η οικονομική θεωρία, που μετράει και σταθμίζει όμοιες έννοιες και μεγέθη μεταξύ ανόμοιων οικονομιών, κοινωνιών δηλαδή με διαφορετικά πολιτικά, πολιτισμικά και οικονομικά φορτία, δεν υφίσταται και δεν εφαρμόζεται πλέον. Ένας εργάτης π.χ. στην Φρανκφούρτη σήμερα, δεν μπορεί να μοιάζει με τον Έλληνα εργάτη τού 1963, δηλαδή προ 50 ετών. Και αυτό γιατί το κεφάλαιο, η εργασία, λόγω των καινοτομιών, της τεχνολογίας και της πρόσβασης όλο και περισσοτέρων στο πιστωτικό σύστημα, συναντούν, ταυτόχρονα, την προτεσταντική ηθική, που διέπει τους όρους εργασίας των βορειοευρωπαίων, και τη νοοτροπία των μεσογειακών ευρωπαϊκών κρατών (που δεν είναι η νοοτροπία της σπατάλης, της τεμπελιάς, του παρασιτισμού).

   Κανείς δεν αμφιβάλλει ότι χρειάζεται από εδώ κι εμπρός ν’ αποφύγουμε το σπάταλο κράτος των παροχών και την διατήρηση τού «κράτους-επιχειρηματία», που συντηρείται με σκοπό οι εκάστοτε κομματικές διοικήσεις να μοιράζουν όσα θέλουν, σε όποιον θέλουν, αποτελώντας, παράλληλα, πεδίο δράσης τού εκφυλισμένου συνδικαλισμού. Ταυτόχρονα με αυτή την αναγκαία τομή, δεν πρέπει να αγνοούμε το μέγα ζητούμενο τής συγκυρίας: Επιβάλλεται η Ε.Κ.Τ. να » πληθωρίσει» το χρέος τού Νότου με νέο χρήμα. Οι περικοπές, η λιτότητα και η υπερφορολόγηση, που εμποδίζει κάθε δυνατότητα αύξησης τής παραγωγικότητας και βελτίωσης τής ανταγωνιστικότητας, εξαντλήθηκαν ως εργαλεία, αφού, αποδεδειγμένα πια, δεν μπορούμε να εξαλείψουμε τις στρεβλότητες στο σύστημα με διαρθρωτικές αλλαγές. Εξακολουθούμε δε να  συγχέουμε αυτές τις διαρθρωτικές αλλαγές και τις μεταρρυθμίσεις στην οικονομία, με την επιβολή βαριάς φορολογίας και τις περικοπές  εισοδημάτων σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα.

  Ωστόσο υπάρχει τρόπος να απεμπλακούμε από τον φαύλο κύκλο της ύφεσης. Είναι αδύνατον να πιστεύουμε  ότι θα διορθωθεί η κατάσταση στο διεφθαρμένο δημόσιο και θα αυξηθεί η παραγωγικότητα, όταν οι  μισθοί έχουν καταβαραθρωθεί και οι βασικές δομές τού κράτους, στη συντριπτική πλειονότητά τους, διατηρούν τη μορφή τής δεκαετίας τού ’90. Ο δημόσιος τομέας έπρεπε να έχει μειωθεί πολύ νωρίτερα. Προ των μνημονίων, ώστε να μη χρειαστεί να οδηγηθούμε σε οριζόντια μείωση των αποδοχών. Πριν τα μνημόνια, επίσης, ήταν επιβεβλημένο να »εκκαθαριστούν» επιχειρήσεις στον ιδιωτικό τομέα (υπερχρεωμένα και «αεριτζίδικα» μαγαζιά) για να μη σπέρνουμε διαρκώς λουκέτα την τελευταία πενταετία.

  Σήμερα, λοιπόν, που έχουμε την αυτονόητη, και δεδομένη πλέον, συνεχή »τρύπα»  κάθε μήνα στο ισοζύγιο εσόδων/εξόδων παντού (κυβέρνηση, νοικοκυριά, τράπεζες, επιχειρήσεις) δεν υπάρχουν περιθώρια άμεσου παραγωγικού/αναπτυξιακού θαύματος. Δεν υπάρχουν αντοχές και «καύσιμα» για ανάπτυξη. Με άλλα λόγια, χρειάζεται να αναδιατάξουμε το χρέος για να ανασάνει η χώρα, με ρεαλιστικό πρόγραμμα, μεθοδικότητα και σχεδιασμό, διότι μόνο με κραυγές και λαϊκισμούς, αντίστοιχους των τελευταίων ημερών, δεν επιτυγχάνεται κάτι. Απαιτείται, ταυτόχρονα, εποπτεία και ρύθμιση, ώστε το τραπεζικό σύστημα να μην ξαναδημιουργήσει φούσκες και το Δημόσιο να σταματήσει να γεννά ελλείμματα.

 Η Οικονομία και η Κοινωνία, και όχι κατ’ ανάγκην οι Αγορές, θα εκκαθαρίσουν έστω και αργά, τόσο το δημόσιο, όσο και τον ιδιωτικό τομέα…Το άμεσο ζητούμενο είναι η ανάκτηση τής χαμένης αξιοπρέπειας τού πολίτη, κυρίως με την αντιμετώπιση τής ανεργίας, και η αποκατάσταση τής εμπιστοσύνης του προς το πολιτικό σύστημα τής χώρας, αρκεί αυτό να ανανεωθεί, και απαλλαγμένο απ’ ό, τι βαραίνει το σημερινό πολιτικό προσωπικό, κατορθώσει να οδηγήσει την Ελλάδα σε αληθινή έξοδο από την κρίση και την ύφεση.

Έλλειψη χρόνου ή έλλειψη ελπίδας..

  Μπροστά σε μια οθόνη, με λίγα κλικ, φορτώνονται gigabytes πληροφοριών στον εγκέφαλο. Να διαβάσεις ειδήσεις, να δεις κάποια σχόλια, να ενημερώσεις και να παρακολουθήσεις, στοιχειωδώς, τα κοινωνικά δίκτυα… ακούγοντας ενδεχομένως και μια ραδιοφωνική εκπομπή, επειδή δεν πρόλαβες να την ακούσεις το πρωί… να απαντήσεις στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο… φεύγει η νύχτα σιγά-σιγά. Κοιτάζω βιαστικά το αυριανό πρόγραμμα… φορτωμένο, σε λίγες ώρες θα φθάσουν οι εφημερίδες, κατά τη διάρκεια τής ημέρας πάλι ειδήσεις, δουλειά, τηλέφωνα, διαδίκτυο, πληροφορίες, πληροφορίες…

  Μπορεί να μην προλάβω να διαβάσω εφημερίδες, όπως συμβαίνει συχνά, και να ενημερωθώ πάλι από τις ιστοσελίδες τους. Στην οθόνη πάλι. (Την άλλη εβδομάδα έχω ένα ραντεβού με οφθαλμίατρο. Είναι φίλος μου. Το έχω ακυρώσει δύο φορές. Αυτή τη φορά δεν πρέπει να το αναβάλλω). Και δεν είναι μόνο η ανάγνωση ή οι ενέργειες μπροστά στην οθόνη, αλλά η επεξεργασία όλων αυτών που διαβάζω. Και κάθε φορά που συνωστίζονται τόσα πολλά στο μυαλό μου, (όταν τα διαθέσιμα bytes χωρητικότητας τού μυαλού εξαντλούνται), πατάω το κόκκινο x επάνω δεξιά και «ανοίγω» μια λευκή σελίδα για να γράψω. Όπως τώρα..

   Δε ξέρω τι θέλω να γράψω πρώτα. Ήταν μία άσχημη ημέρα. Ξέρω σίγουρα ότι θέλω να «αδειάσω» το μυαλό μου απ’ όσα διάβασα τις τελευταίες ώρες, για να είναι σε ετοιμότητα αύριο. (ή σήμερα; η νύχτα μπερδεύει..). Όχι να τα διαγράψω, αλλά να τα μεταφέρω από την προσωρινή μνήμη στη μόνιμη. Δε γνωρίζω εάν αναπολώ την εποχή που, περιτριγυρισμένος από εφημερίδες και περιοδικά, αποδελτίωνα ό, τι μ’ ενδιέφερε, για να το σχολιάσω ή να το αρχειοθετήσω. Τώρα γίνονται όλα με ένα κλικ. Οικονομία χώρου..χαρτιού..μελανιού..και κυρίως μολυβιών (η μαλακή αίσθηση τού μολυβιού στο χαρτί πάντα με διευκόλυνε όταν έγραφα ένα άρθρο ή ένα σχόλιο). Νομίζω πως την αναπολώ κάθε φορά που αναλογίζομαι πως αυτή η οικονομία είναι αντιστρόφως ανάλογη με τον χρόνο. Τότε το γραφείο μου ήταν γεμάτο, αλλά ήξερα πως έχω χρόνο. Τώρα είναι συγκεντρωμένα όλα σε μια συσκευή, αλλά δεν προλαβαίνω.

   Τεστάροντας τη μνήμη μου, αυτή τη στιγμή έρχονται στο μυαλό μου τουλάχιστον δέκα γεγονότα που μονοπώλησαν την ημέρα που πέρασε. Δυσάρεστα γεγονότα. Άσχημες εξελίξεις στην οικονομία, στην πολιτική, θάνατοι νέων ανθρώπων, ακόμα και οι αθλητικές ειδήσεις ήταν δυσάρεστες. Θα ήθελα να τα σχολιάσω ένα προς ένα, αλλά δεν προλαβαίνω. Και το ομολογώ εκ του ασφαλούς, διότι ξέρω πως κι αύριο, πάνω-κάτω, τα ίδια θα ακούσω και θα διαβάσω. (Τώρα θυμήθηκα πως ήθελα να γράψω κάτι για την πτώση στο χρηματιστήριο. Θα το κάνω αύριο, γιατί γνωρίζω καλά πως δε θα υπάρξει καμία θεαματική αλλαγή).

   Απ’ όσες πληροφορίες δέχτηκα απόψε, εκούσια και ακούσια, ειλικρινά δε μπορώ να φιλτράρω τις χρήσιμες. Τις δέχτηκα όμως και δεν θα παραδεχτώ πως έχασα τον χρόνο που δεν έχω. Είναι δική μου επιλογή να μην έχω και, πιθανόν, να μη θέλω να το αλλάξω. Θα ήθελα να έχω περισσότερο, αλλά το 24ωρο δεν δίνει κανένα περιθώριο. Συμβιβάζομαι. Θυμώνω όμως και αγανακτώ που από τώρα γνωρίζω πως αύριο δεν θα αλλάξει κάτι (νομίζω πως ούτε μεθαύριο). Έχω ανάγκη από ελπίδα…  από μια «αναστροφή», από καλές ειδήσεις και κυρίως από θετικές εξελίξεις. Με κούρασε το μαύρο. (ξέχασα να κοιτάξω τον καιρό..θα το κοιτάξω σε λίγο). Ναι, με κούρασε και τελικά η σκέψη μου περιπλέκεται. Είναι η έλλειψη χρόνου που μ’ ενοχλεί ή η έλλειψη προόδου στα πάντα γύρω μου; (μπορεί τίποτα από τα δύο, απλώς αυτή τη στιγμή είμαι βαθιά επηρεασμένος από το βάρος των ειδήσεων τής ημέρας και γράφω για ν’ απαλλαχθώ).

   Πόσο γρήγορα περνάει η ώρα τελικά και πόσο «τίποτα» δε βελτιώνεται..

ΠΡΟΟΠΤΙΚΕΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ ΣΤΗΝ ΑΧΑΙΑ

  Στην φάση που βρίσκεται η κρίση σήμερα εύκολα θα μπορούσε να ισχυρισθεί ο κάθε πολίτης ότι η έννοια «ανάπτυξη»- που κατά πολλούς έχει χάσει την ουσία τής θετικής διάστασης που σηματοδοτεί- δεν αποτελεί παρά μία εικονική πραγματικότητα, την οποία οι πολιτικοί προωθούν, προκειμένου να δράσει αυτή ως βάση ψυχολογικής στήριξης. Ας φανταστούμε όμως τι θα σήμαινε, εάν μέσα από αυτήν την εικονικότητα αναδυόταν η πραγματική προοπτική δημιουργίας 20.000 θέσεων εργασίας -στην Αχαΐα για παράδειγμα -σε διάστημα τριετίας ή 50.000 θέσεων στην πενταετία, με αποδοχές για κάθε εργαζόμενο, όχι ενός «ενισχυμένου» βασικού μισθού 780ευρώ που ο ΣΥΡΙΖΑ ισχυρίζεται ότι θα επαναφέρει, αλλά αποδοχών που να κυμαίνονται μεταξύ 2-3000 ευρώ. Σκεφθείτε τι θα σήμαινε εάν πανελλαδικά το νούμερο αυτό άγγιζε το 1.000.000 θέσεις εργασίας σε μία πενταετία.

  Στην καμπή που βρίσκεται σήμερα η οικονομία δεν αρκεί η παθητική σκέψη απλών θετικών παρεμβάσεων – όπως η επαναφορά τού βασικού μισθού- για να αρχίσει η αντιστροφή τής πραγματικότητας. Είναι αναγκαία η προγραμματική υπέρβαση, που θα υποχρεώσει όλους να λειτουργήσουμε για την επίτευξη ενός στόχου, που σήμερα μπορεί να φαντάζει μη ρεαλιστικός. Όσον αφορά την ανάπτυξη αρκεί να αλλάξει ο προγραμματισμός και η κουλτούρα δράσης των εμπλεκομένων φορέων, προκειμένου να προκληθεί μία θεαματική αντιστροφή δεδομένων. Ή, ακόμα, αρκεί να ληφθούν υπ’ όψιν  κάποιες απλές διαπιστώσεις που γίνονται και απαντούν στο πώς πρέπει να πορευτούμε από εδώ και πέρα. Κατά ειρωνικό τρόπο δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που σημαντικοί φορείς έχουν καταθέσει τις προτάσεις τους εδώ και χρόνια. Εις μάτην όμως…

   Υπογραμμίζοντας την απουσία «θεσμικού εμψυχωτή» για την υπερκάλυψη σημαντικών μειονεκτημάτων ανάδειξης και προώθησης τής επιχειρηματικότητας σε σημαντικές περιφέρειες της χώρας, γίνεται εμφανές σε κάθε σκεπτόμενο πολίτη πως οι αδυναμίες που είχαν εντοπισθεί πριν από επτά χρόνια, εξακολουθούν να υφίστανται και σήμερα. Ταυτόχρονα καθίσταται ολοένα και πιο σαφές το γεγονός ότι η επικρατούσα νοοτροπία επιχειρηματικής κουλτούρας, όσο και η αναχρονιστική λειτουργία θεσμικών φορέων, όπως Περιφέρεια και Δήμοι, φέρουν μεγάλο μέρος τής ευθύνης για την επιχειρηματική οπισθοδρόμηση πολλών περιφερειών ανά την Επικράτεια. Όσο δε τα, παρεχόμενα από την Ε.Ε., αναπτυξιακά κονδύλια τού ΕΣΠΑ συνεχίζουν να κατευθύνονται στη δημιουργία μόνο καφετεριών και σουβλατζίδικων (τα οποία στην πλειονότητά τους δεν επιβιώνουν μετά το πέρας τής χρηματοδότησης), αλλά και τα ίδια κονδύλια εξακολουθούν να καλύπτουν κενές θέσεις τού δημοσίου, για να μειώνεται πλασματικά η ανεργία, ο αναχρονισμός θα επιμένει και θα ισχυροποιείται.

   Η πρόταση για δημιουργία 20.000-50.000 θέσεων εργασίας στην Αχαΐα με μηνιαίο μισθό 2000-3000ευρώ θα παρουσιασθεί αναλυτικότερα στο μέλλον. Η επιτυχία ενός τέτοιου εγχειρήματος όμως απαιτεί πλήρη ρήξη με τις μέχρι σήμερα πρακτικές και τακτικές. Υπάρχει όμως ρόλος στο μεσοδιάστημα τόσο για την Περιφέρεια και τους Δήμους, όσο και τα Επιμελητήρια, προκειμένου να σχεδιασθεί μία νέα «θεσμική αρχιτεκτονική». Άλλωστε η άσκηση τής παραδοσιακής περιφερειακής πολιτικής, στο πλαίσιο της τωρινής οικονομικής συγκυρίας, παρουσιάζεται ιδιαίτερα άκαιρη.  Στόχος αυτής της νέας παρέμβασης είναι η αναζήτηση νέου μοντέλου κοινωνικής ισορροπίας. Ένα «κοινωνικό σύστημα καινοτομίας» με στόχο την εξοικονόμηση πόρων για την διαμόρφωση –κατά το μεταβατικό στάδιο- ενός ταμείου «κοινωνικής επιχειρηματικότητας».

  Η συνεργασία Περιφέρειας με τους Δήμους και τα Επιμελητήρια για την οριστικοποίηση μίας ενιαίας βάσης δεδομένων,  ή ακόμα και η διαπεριφερειακή συνεργασία, μπορεί να δομηθεί μέσα από την θεσμοθέτηση νέου τύπου «περιφερειακών συμβούλιων ανάπτυξης» καθώς και συμβουλίων «αγοράς εργασίας», με σκοπό το όλο εγχείρημα, στην μεταβατική αυτή φάση, να χαρτογραφήσει και να κατηγοριοποιήσει όλο το εργατικό δυναμικό τού Νομού.  Η διασύνδεση θα προκαλέσει «στοχευμένη» ανάδειξη δεξιοτήτων, που μετά θα χρησιμοποιηθούν στην επόμενη αναπτυξιακή φάση.

   Στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα -επιτρέψτε μου την διαπίστωση- το δύσκολο εγχείρημα δεν είναι η δημιουργία χιλιάδων θέσεων εργασίας σε σύντομο χρονικό διάστημα, αλλά η αλλαγή νοοτροπιών και αγκυλώσεων δεκαετιών, καθώς και η έλλειψη αληθινής  αναπτυξιακής παιδείας και αναπτυξιακού προσανατολισμού, στοιχεία που σίγουρα χαρακτηρίζουν την  επιχειρηματική λογική και την αντίληψη για την ανάπτυξη, που έχει διαμορφωθεί στην περιοχή μας. Από την ταχύτητα αλλαγής αυτής τής λογικής εξαρτάται αν η Αχαΐα θα μπορέσει να διεκδικήσει αυτό που της αναλογεί στο μέλλον.