Υπάρχουν στιγμές στην ζωή μας που το δέος και η συγκίνηση μπορούν να συνυπάρξουν, δημιουργώντας μία ακόμα πιο σύνθετη πληθώρα συναισθημάτων που ίσως δεν περιγράφονται. Όταν δε αυτή η φόρτιση προκαλείται από τη θύμηση ιστορικών στιγμών που σηματοδότησαν την πορεία του τόπου σου, τότε η ανάδυση αυτών των συναισθημάτων παίρνει έναν ιδιόμορφο παιδευτικό χαρακτήρα. Καμία περιγραφή, κανένας λόγος δεν στέκονται ικανοί να «μυήσουν» τον απλό παρατηρητή σε μία μνημόσυνη μυσταγωγία ηρωισμού. Αυτή η σκέψη περνούσε από το μυαλό μου, όταν με βήμα αργό τo περασμένο Σάββατο στα Καλάβρυτα (13-12-2014)- σαν πρωτόγνωρη για μένα εμπειρία- ανέβηκα το ιστορικό εκείνο μονοπάτι από την Μητρόπολη στον Τόπο Εκτέλεσης των Καλαβρυτινών ανδρών.
Ιστορία γνωρίζουμε αυτή που μας έμαθαν στο σχολείο ή εκείνη που μόνοι μας διαβάσαμε, ακούσαμε ή ζήσαμε. Όμως, αν δεν βιώσουμε την ιστορική στιγμή σε όλο της το μεγαλείο, έστω και μία φορά, η μνήμη προδίδει, αφαιρώντας συχνά την πραγματική διάσταση του γεγονότος. Έτσι και με την σφαγή των Καλαβρύτων. Όλοι μας γνωρίζουμε τι συνέβη εκεί. Μόνον όμως όταν διαβούμε το μονοπάτι, μαζί με τις μαυροφορεμένες μάνες, αδελφές και γυναίκες, μπορούμε πραγματικά να βιώσουμε τον πόνο και την θλίψη που απλώθηκε στον τόπο αυτό. Μόνον όταν σταθούμε όρθιοι μπροστά στο μνημείο, με τους συγγενείς των νεκρών γύρω μας και πάνω στον λόφο, να κοιτάζουν τους νεώτερους, καρφώνοντας με το βλέμμα τους και προειδοποιώντας να μην ξεστρατήσουμε ξανά, μπορούμε να αντιληφθούμε την υποχρέωση όλων μας να κρατάμε άσβεστο στην μνήμη μας, όχι μόνον το ολοκαύτωμα των Καλαβρύτων, αλλά κάθε ολοκαύτωμα που βίωσε η χώρα μας στην πρόσφατη ιστορία της.
Είναι σημαντικό να αναγνωρίσουμε τα μηνύματα που εκπέμπει η ιστορική μνήμη και η εμπέδωσή τους , ειδικά σήμερα που βιώνουμε σαν χώρα την μεγαλύτερη, μετά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο, κρίση. Δεν αρκεί όμως ν’ αποκτούμε «κοινή συνείδηση» μία φορά τον χρόνο ή κάθε φορά που τιμούμε ιστορικά δύσκολες στιγμές της χώρας μας. Σήμερα, περισσότερο παρά ποτέ, παρά τις όποιες αντιθέσεις μεταξύ πολιτών, ομάδων και κομμάτων, είναι επιτακτική η ανάγκη να παράγουμε… συνεννόηση για να μπορέσουμε να προάγουμε τα θετικά της χώρας στην αναζήτηση του ρόλου της στην μετά την κρίση Ευρώπη. Ας μην διαφεύγει της προσοχής μας δε πως η ίδια η Ευρώπη περνάει ίσως την εντονότερη κρίση από συστάσεώς της. Η διαφορά είναι πως σαν λαός έχουμε το προνόμιο να μπορούμε να ανατρέχουμε στα ιστορικά μας πεπραγμένα που μας διαφοροποιούν από τους υπόλοιπους.
Η συναίσθηση του βάρους αυτής της ιστορικής ιδιαιτερότητας, και η αποτίμηση του, δύναται να διαμορφώσει το νέο πλαίσιο λειτουργίας μας σας Έθνος και Κράτος. Για τους λόγους αυτούς αισθάνθηκα «ευλογημένος» που η συγκυρία με οδήγησε να μπορέσω και φέτος να τιμήσω την μνήμη των εκτελεσθέντων στα Καλάβρυτα με την κατάθεση στεφάνου..
ΗΡΑΚΛΗΣ ΡΟΥΠΑΣ 