Το τελευταίο διάστημα παρατηρείται μία διάχυτη αισιοδοξία από την πλευρά τής κυβέρνησης, η οποία προσπαθεί να πείσει ότι η κρίση, η οικονομική που στην πορεία έγινε βαθύτατα κοινωνική, μας αποχαιρετά και μας ανοίγει τον δρόμο για ανάπτυξη. Ο πρωθυπουργός των «Ζαππείων», στην ομιλία του για την επέτειο των 40 ετών τής Ν.Δ., έκανε λόγο για υποχώρηση τής ανεργίας, έστω και ελάχιστη, και πως από ‘δω και στο εξής θα βαίνει μειούμενη. Το μνημόνιο τελειώνει –τα μέτρα βέβαια παραμένουν, αλλά τεχνηέντως δεν ειπώνεται-, ο προϋπολογισμός θα είναι πλεονασματικός, και η δεδομένη, για την πλειονότητα, επερχόμενη ψήφος εμπιστοσύνης θα δώσει αέρα στην κυβέρνηση μέχρι την προεδρική εκλογή και, ταυτόχρονα, όπως η ίδια υποστηρίζει, θα μεταφέρει ισχυρό μήνυμα στους ετέρους μας ότι η Ελλάδα έχει σταθεροποιηθεί. Η Ελλάδα. Η χώρα που πέτυχε τους στόχους των αριθμών, όπως λανθασμένα πολλές φορές αυτοί επιβλήθηκαν, που εξασφάλισε πρωτογενές πλεόνασμα, η Ελλάδα που θα βγει στις αγορές, που δεν έχει ανάγκη την δόση τού ΔΝΤ, η Ελλάδα τής Αμφίπολης. Η Ελλάδα που για να «πετύχει» όμως αξιώθηκε να έχει ως συνισταμένη μία κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας με μια «νεοδεξιά» συνιστώσα, με πολιτικό στίγμα που συνεχώς μεταβάλλεται όλο και πιο δεξιά, και το ΠΑΣΟΚ, ως δεύτερη συνιστώσα, που, αφού μέχρι σήμερα υποχρεώθηκε να στηρίξει την χώρα, πρέπει επιτέλους να αναζητήσει την δική του «καθαρή» προοδευτική ταυτότητα, έξω από κυβερνητισμούς και στεγανά των παλαιοκομματικών στελεχών που αναδείχθηκαν μέσα από τον κομματικό σωλήνα. Η Ελλάδα που έχει κάνει πολλά βήματα θετικά, αλλά χρειάζεται να προσπαθήσει κι άλλο, όπως την εγκωμιάζουν πλέον οι Ευρωπαίοι.
Οι Έλληνες σε αυτή την χώρα ζουν. Από εκεί έχουν πάρει τ’ όνομά τους. Έλληνες είναι οι συνταξιούχοι, οι νέοι 18-25, Έλληνες είναι οι άνεργοι, οι πρώην υπάλληλοι των καταργηθέντων οργανισμών, και οι αγρότες Έλληνες είναι, και αυτοί που πηγαίνουν στα συσσίτια, στου ναούς και στους δήμους για φαγητό, Έλληνες όσοι εγκαταλείπουν την χώρα και αναζητούν εργασία στο εξωτερικό. Α… ναι, Έλληνες είναι και αυτοί που για χρόνια πάλεψαν να αποκτήσουν ένα σπίτι και, χάνοντας κάθε αξιοπρέπεια, εκλήθησαν να περιμένουν ατελείωτες ώρες για να πληρώσουν έναν ΕΝΦΙΑ άδικο, μη ανταποδοτικό, μία νομοθετική καριτατούρα. Έλληνες είναι κι εκείνοι που αναμένουν χρόνια τώρα να δουν δρόμους ευρωπαϊκούς και πληρώνουν διόδια και διόδια, χωρίς να βλέπουν τους δρόμους, διόδια που πολλαπλασιάστηκαν και αυξήθηκαν μες στην κρίση. Έλληνες όσοι έκλεισαν τις επιχειρήσεις και τα μαγαζιά τους, Έλληνες όσοι αρκούνται στο μειωμένο επίδομα ανεργίας, Έλληνες τα ΑΜΕΑ που παρακαλούν κάθε τόσο να τους καταβληθεί το αυτονόητο.
Έλληνες είναι όμως και αυτοί που ψηφίζουν. Αυτό είναι, που όποτε λέγεται «πονάει» και προκαλεί αντιδράσεις. Αυτοί που απαντούν στις δημοσκοπήσεις και εμφανίζουν την σημερινή αντιπολίτευση ως επόμενη κυβέρνηση (όσοι τουλάχιστον έχουν κατανοήσει το πρόγραμμα και το σχέδιο που έχει για την χώρα). Έλληνες είναι εκείνοι που πίστεψαν τα «Ζάππεια», που δεν υπολόγισαν το αναπόφευκτο, που θεώρησαν πως επιτέλους θα καταπολεμηθεί η φοροδιαφυγή, που δεν ωρίμασαν αρκετά μετά την μεταπολίτευση και ανακυκλώνουν τα ίδια πρόσωπα, τα οποία συνεχώς κατηγορούν. Και θυμίζουν όλοι τούς «Μοιραίους» τού Βάρναλη. Σκυθρωποί, αμίλητοι, που ορκίζονται ότι «θα κόψουν το χέρι τους» εάν ξαναψηφίσουν τους ίδιους, αλλά η ιστορία συνεχώς τους διαψεύδει. Τους Έλληνες διαψεύδει η ιστορία. Όχι την Ελλάδα.
Το στερεότυπο πως ευημερούν οι αριθμοί, αλλά οι άνθρωποι υποφέρουν, είναι αληθινό κάποιες φορές. Ο αριθμός π.χ. τού πρωτογενούς πλεονάσματος είναι αληθινός, ασχέτως αν πίσω από αυτόν υπάρχουν αδικίες και θυσίες. Οι Έλληνες βρίσκονται απέναντι στην Ελλάδα που «αρχίζει να βγαίνει από την κρίση». Αρνούνται την Ελλάδα που σταθεροποιείται, γιατί οι ίδιοι διαπιστώνουν επιδείνωση και όχι βελτίωση στην καθημερινότητά τους. Απορρίπτουν τους Ευρωπαίους, που τώρα μας «σέβονται», διότι οι Έλληνες δεν έχουν σχέση με την Ελλάδα που «φεύγει από το μνημόνιο». Δεν βλέπουν αυτή την Ελλάδα. Δεν τους την δείχνουν, ενώ θα περίμενε κανείς, τουλάχιστον, από μία προοδευτική συνιστώσα τής κυβέρνησης να προβάλλει εμπράκτως πώς αρχίζει να αλλάζει κάτι, αν όντως αλλάζει. Οργίζονται που η Ελλάδα, με την «πρόοδο» που έχει σημειώσει τα τελευταία πέντε χρόνια, είναι σε θέση να αποκαταστήσει τις αδικίες και να προσανατολιστεί σε αυτονόητες «φοροελαφρύνσεις».
Στους Έλληνες δεν αρκεί η αίγλη που αντλεί η Ελλάδα από την Αμφίπολη, όπως θα έπρεπε, κάποια χρόνια πριν, να μην τους αρκεί και η διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων από την Ελλάδα. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία…
ΗΡΑΚΛΗΣ ΡΟΥΠΑΣ 